این روزها که شیعه کشی رخ نموده است

نیا نیا گل نرگس جهان که جای تونیست

دوصد ترانه به لبها یکی برای تو نیست.

نیا نیا گل نرگس که در زلال دلی

هزار آیینه نقشو، یکی ز خال تو نیست.

نیا نیا گل نرگس به آسمان سوگند

قسم، به نام و نهادت دلی برای تو نیست.

نیا نیا گل نرگس ز رنجمان تو مکاه

کسی ز خلق و خلائق فدای راه تو نیست.

نیا نیا گل نرگس بدان و آگه باش،

که جای سجده گه ما هنوز مال تو نیست

نیا نیا گل نرگس به مجلس ندبه

که ندبه ندبه ی خرقه است ، پایگاه تو نیست

نیا نیا گل نرگس ،دعای عهد کجاست؟!

نه این نماز جماعت به اقتدای تو نیست.

مهدی یاوران

انتظار یکی از بنیادی ترین مفاهیم در فرهنگ شیعه است. شیعه به انتظاری فعال و پویا باور دارد که معنای آن ایجاد زمینه ی لازم برای تشریف فرمایی آخرین امام از خاندان رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) است. بی شک یکی از بارزترین جلوه های انتظار فعال، تربیت نسلی است که بتواند این میراث غنی را پاس بدارد و اگر شرایط زمانی اجازه دهد، توفیق همراهی و یاری در کنار امام موعود(عجل الله تعالی فرجه الشریف) خود را داشته باشد.بر این پایه، پرورش مهدوی کودکان یا به عبارتی دیگر، تربیت مهدی یاوران، کاری بسیار مهم و همراه با ظرافت است و آشناسازی فرزندان با این موضوع مهم، نیازمند فراگیری مهارت های لازم است.

  الف. آموزش معارف مهدوی                                                                                                 

در آموزش مفهوم انتظار، آشنا سازی و ایجاد انس میان کودکان و حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) توجه به نکات زیر می تواند سودمند باشد:

1. هر گونه آموزش و کار تربیتی باید متناسب با سن، درک و توان کودک انجام شود.

2. کودکان با محدودیت های خاصی از نظر شناختی روبرو هستند و پذیرش پاره ای از مفاهیم مرتبط با موضوع مهدویت، مانند طول عمر، پنهان بودن و انتظار طولانی برای آنها دشوار است.

3. داستان های مربوط به کودکی حضرت را تعریف کنید.

4. به زبانی ساده درباره ی علت و فلسفه ی غیبت(مخفی شدن) حضرت از سوی خداوند توضیح دهید.

5. وقتی امام زمان(عج) بیایند، مردم با خوبی و مهربانی بیشتری با هم زندگی می کنند.

6. شما می توانید از همان خردسالی با تهیه کتاب های شعر، رنگ آمیزی، قصه و نیز تهیه ی نرم افزارهای مناسب مهدوی، کودک خود را غیر مستقیم با آن حضرت آشنا کنید.

ب. پرورش احساسات مهدوی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)

لازم است در سنین پایین تر، به جای تمرکز روی آموزش مفاهیم مهدوی، از تمایل فطری کودکان به انسان کامل بهره جوییم و با معرفی اجمالی و قابل فهم، به پرورش احساسات پاک کودکانه همت گماریم و آنها را در ایجاد یک رابطه ی قلبی با امام عصر(عج) یاری دهیم؛ بدین منظور پیشنهادهای زیر می تواند مفید باشد:

1. کودک، زمانی از امام خود پیروی می کند که نسبت به آن حضرت علاقه داشته باشد و ایجاد این علاقه از همان دوران کودکی آغاز می شود.

2. جشن تولد امام زمان (عج) را با شکوه بیشتری اجرا کنید.

3. فرزند خود را در فعالیت هایی که برای حضرت انجام می شود، مشارکت دهید.

4. به کودک، دعا کردن برای امام زمان(عج) را آموزش دهید.

5. خود شما میزبان برنامه هایی برای امام زمان(عج) باشید تا کودک شما فرصت بیشتری برای فعالیت داشته باشد.

6. خودتان محبت قلبی و واقعی خود را نسبت به امام زمان(عج) نشان داده و بر زبان بیاورید. کودکان چون به شما علاقه دارند، به علاقه های شما دل می بندند.

ج. مراقبت های لازم

1. از طولانی کردن مراسم مهدوی که سبب اذیت کودک شود، بپرهیزید.

2. اصرار نداشته باشید که کودک هم به اندازه ی شما درباره ی امام زمان(عج) بداند و به همه ی برنامه های مربوط به حضرت مقید باشد.

3. تربیت مهدوی امری تدریجی است و نباید با شتاب و تندی همراه شود.

4. دوست واقعی امام زمان(عج) باید فردی قابل اعتماد و مهربان باشد؛ بنابراین سعی کنید در نقش خود بهترین همراه برای کودکتان باشید.

5. از ترساندن کودک با گفت و گوی زیاد درباره ی جنگ های هنگامه ی ظهور پرهیز نمایید.

6. مراقبت ذهنی شدن برداشت کودک از امام زمان(عج) باشید و آن حضرت را در ارتباط با دوستانش و کارهایی که برای دیگران انجام می دهد، معرفی کنید.

مولا جان! هیچ کس به من نگفت:

« که چرا ساعت ها وقت برای فیلم دیدن می گذاری ، اما روزی 5 دقیقه برای شناخت امام بهتر از جانت نمی گذاری؟ » اگر زودتر می فهمیدم که با روزی 5 دقیقه مطالعه پیرامون امام زمانم، هفته ای 35 دقیقه و ماهی 150   و سالی 1825 دقیقه میتوانم درباره وجود نازنینت مطالعه کنم و مطلب یاد بگیرم حتماً این کار را می کردم ، از این پس به یاری شما این مطالعه را شروع خواهم کرد تا سال دیگر همین حسرت را نخورم .

و شما را بیشتر بشناسم که شنیده ام  نشناختن شما ، بدترین مرگ را به دنبال دارد و مرگ جاهلیت ، همان وقت نگذاشتن برای شماست که عمرت تلف شود به غیر از امام زمانت، و این همان چیزی است که دشمن می خواهد.

به خاطر همین ، دائماً دنبال سرگرم کردن ماست تا اینقدر سرگرم شویم که متوجه غفلتمان از ولی خدا نشویم. اطرافمان پر از سرگرمی شده است، در تلویزیون ، موبایل و همه جا ؛ بازی، و ارزان ترین چیز ، سی دیِ بازی تا مبادا از بازی دوری کنیم  و در خلوت که دیگر فکرمان مشغول بازی نیست لحظه ای به یاد شما بیفتیم.

      کاش توفیق رفیقِ منِ تنها می شد                          عمر من صرف عبودیت  و تقوا می شد

     کاش از ذائقه ام لذت عصیان می رفت                   در همه زندگی ام   یار  هویدا   می شد.

کجا ایستاده بودی؟

مرا می نگریستی و به حالم می گریستی. وقتی غرق بودم در منجلاب پستی و نیستی. همان جا، آن جا در اعماق چشمانم ایستادی و گفتی بایست؛ دیگر بس است جدایی و آواره زیستی.

آن جا در اقیانوس تو فرو رفتم و نگاه غم انگیزت را خواندم. دستانت، دستان مهربانی و نوازشت را دیدم و در اندیشه ی دستان گناه آلود خود ماندم.

چرا وقتی تو را می دید، تو او را ندیدی؟ در همان ابتدا، وقتی کودکی پر از احساس و جوانی پویا و نوپا بودی، او خواست تو را در آغوش خود بگیرد و هم راز و هم گام تو شود، خواست تو را همراه و هم رزم خود کند، اما تو او راپس زدی و غرق در اسباب بازی های بی زبان، غرق در آرزوهای بی پایان، سرود زیبایی های صورتی خواندی و هم قدم در کویر لذت و بی خیالی به عیش رفتی. 

چرا با او نرفتی، چرا زیبایی را غلط گرفتی و پریدن نیاموختی. مگر آن همه شوق و خروش زندگی را در چشمان بی انتهایش ندیدی. چرا ندیدی، وقتی او تو را می دید. به یاد می آورم روزی را که به حال قنوت پدر بزرگ غبطه خوردم. او چه خدای بزرگی داشت، اما من تنهای تنها بودم. به من گفتی همان حسرت، منجی تو بود. آنی به خود آمدی و به خدا رسیدی. آخر خدای تنهای بی انتها، صدای شکستنِ قلب هایِ تنها را زود می شنود، خیلی زود. فردا دیگر تو را رها نخواهم کرد… مهربانی که مرا دریافت و همنشینم شد بی هیچ منتی.

غریب آشنایی که غریب نوازی کرد. میزبانی که میهمان ناخوانده را با آغوش باز پذیرفت، همان میهمانی که روز های روز و شب های دراز، قلبش را شکسته و اشک  بر گونه هایش آورده بود.

دیگر راهبرم را گم نمی کنم. دیگر چشم و چراغ و نور و سوی چشمم را رها نمی کنم.                      دیگر امام زمانم را رها نمی کنم.

            آقا بیا تا زندگی معنا بگیرد 

                              شاید دعای مادرت زهرا بگیرد  

            آقا بیا تا با ظهور چشم هایت 

                               این چشم های ما کمی تقوا بگیرد

           آقا بیا تا این شکسته کشتی ما

                                آرام راه ساحل دریا بگیرد

           آقا بیا تا کی دو چشم انتظارم

                               شب های جمعه تا سحر احیا بگیرد

          پایین بیا خورشید پشت ابر غیبت

                                تا قبل از آنکه کار ما بالا بگرد

         آقا خلاصه یک نفر باید بیاید

                               تا انتقام دست زهرا را بگیرد

شاید این جمعه صبوری دلم ختم شود؛

بغض مادر سر سجاده شکر؛

نذرهای  صلوات پدرم با شمارشگر بند انگشت؛

روزه عافیت حال برای مهدی؛

همه با صوت أنا الحق به اجابت برسد.

شاید این جمعه بگوید زهرا؛    یوسفم می آید.

بیت الاحزان من و تو شود آیینه باغ،             کعبه آذین شود و فخر فروشد به زمین

رد عدل نبوی ،با پسر فاطمه پر رنگ شود.

شاید این جمعه که قامت بستیم ، با سلام گل نرگس به خدا وصل شویم.

آفتابی که همه عمر به ابری گم بود ، غربت کوثر یکدانه جدش بِدَرَد،

شهر خاموش نبی ، عاشقانه علی اش را خواند.

شاید این جمعه نگویم شاید…

شاید این جمعه بگویم ؛       مهدی فاطمه ام آمده است.

  سراینده: سامره قارداشی، معاون آموزش مدرسه علمیه الزهرا(سلام الله علیها)