نشست صمیمانه با همسر شهید مدافع حرم رضا حاجی زاده
نشست صمیمانه ی طلاب، اساتید و کادر مدرسه علمیه الزهرا(سلام الله علیها) محمودآباد با حضور طلبه، خانم مریم شکری، همسر شهید مدافع حرم، رضا حاجی زاده، برگزار گردید.
همسر شهید در جمع طلاب بیان کرد: شهید رضا حاجی زاده متولد 10/06/1366 می باشند که در تاریخ 17/02/1395 در خان طومان سوریه به درجه رفیع شهادت نائل آمدند. وی اهل آمل از شهدای لشکر عملیاتی 25 کربلا که به همراه 12 تن از دوستانش به شهادت رسید و پیکر مطهرشان در معرکه جا ماند. از این شهید بزرگوار دو فرزند به نام های فاطمه حلما و محمد طاها به یادگار مانده است.
خانم شکری در باب ازدواج خود با شهید گفت: من متولد 7 آبان 1371 هستم . در آمل به دنیا آمده و در این شهر بزرگ شدم و درس خواندم . نوجوان که بودم تصمیم داشتم تحصیلاتم را ادامه دهم چون درسم هم خوب بود، اما گویا خیلی سرنوشت به تصمیمات ما کاری نداردو 16 سالم که بود،آقارضا آمد خواستگاری و با هم ازدواج کردیم.روز خواستگاری پنج ساعت با هم صحبت کردیم . ایشان در مورد کارشان گفتند و اینکه در گردان تکاوری می باشند و مأموریت زیاد می روند. از شهادت حرفی نزدند اما گفتند ممکن است یک روز برود و دیگر برنگردد. از شرایطشان این بود که همسرشان ولایی باشد. از این حرفشان به من برخورد زیرا فکر می کردم که این امری بدیهی است . قبل از اینکه رضا به خواستگاری ام بیاید ، عضو انجمن اسلامی بودم و دیداری با آقا داشتم و نامه ای به ایشان داده بودم و درخواست هدیه و نصیحت داشتم. وقتی آقا رضا این حرف را زد، سریع نامه را نشانشان دادم.
وی افزود: نکته ای که خیلی بر آن تأکید داشت احترام به پدر و مادر بود. آیه قرآن مثال می زد و می گفت: خدا در قرآن گفته اگر بعد از من سجده بر کسی واجب باشد آن هم به پدر ومادر است.
وی خاطر نشان کرد: از خصوصیات اخلاقی بارز شهید دائم الوضو بودن و اهمیت زیادش به نماز اول وقت بود . اگر روزی نماز اول وقت وی قضا میشد، حتما یک روز را روزه می گرفت. شهید با قرآن بسیار مأنوس بود و در مشکلات زندگی از قرآن مدد می گرفت.
وی در پایان سخن خود بخشی از وصیت نامه شهید را خواند:
همسر مهربان و صبورم!
می دانم که بعد از من تمام سختی های زندگی بر دوش توست. من برای شهادت نمی روم ، من جوانی و زندگی با شما را دوست دارم و می خواهم با شما باشم ولی این تکلیف ماست که از حریم اسلام و اهل بیت (علیهم السلام) دفاع کنیم و راضی هستیم به رضای خدا ولی این بار سنگین بر دوش توست و از تو می خواهم صبر زینب گونه پیشه کنی و در برابر تمام سختی ها و مشکلات یاد خدا را فراموش نکنی.
از تو می خواهم که فرزندانم را طوری تربیت کنی که در مسیر اسلام و ولایت ادامه دهنده راه شهدا باشند و بخاطر تمام کمبود ها و نبودن هایم از تو می خواهم حلالم کنی.
