در شهریور 1361 که مقارن با ایام حج بود،در پاسخ به پیشنهاد یکی از دوستانش برای سفر حج گفت:” هنوز کار جنگ تمام نشده و دشمن بعثی در خاک ماست. بروم به خدا چه بگویم؟ وقتی می روم که حرفی برای گفتن داشته باشم!” از این رو ماندن در جبهه را به رفتن سفر ترجیح داد.

سر انجام غلامحسین افشردی که در جبهه های جنگ با نام مستعار حسن باقری شناخته می شد در 9 بهمن 1361 در فکه ،همراه با سردار شهید مجید بقایی در حالیکه سوار بر ماشین بودند،خمپاره ای به ماشین حامل آنان اصابت نموده ،هر دو پس از لحظاتی به درجه رفیع شهادت نائل گردیدند.

                                       روحشان شاد.

آخوند ملا علی همدانی که از علمای طراز اول همدان بود، خدمت حاج شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی رسید و از ایشان تقاضای موعظه کرد. حاج شیخ حسنعلی می فرماید:” مرنج و مرنجان” .مرحوم آخوند ملا علی همدانی می گوید:” خوب، مرنجان راحت است،ما کاری می کنیم که خودمان را بسازیم  کسی را از خود ناراحت نکنیم،اهانت به کسی نمی کنیم ،غیبت کسی را نمی کنیم و … این را می شود،اما مرنج را چکار کنیم؟ کسی به ما بدی می کند،غیبت مان را می کند،پول مان را می خورد،قهراً انسان رنجش پیدا می کند. می شود چنین چیزی که انسان نرنجد؟”

فرمودند: “بله” . گفت:” چطور؟” فرمودند:"خودت را کسی ندان.”

عیب کار ما همین جاست. ما خودمان را کسی می دانیم،به ثروتمان ،به علم مان،به ریاست مان،به هر چیزی می بالیم،لذا هیچ کس جرات ندارد به ما “تو” بگوید.

بر مال و جمال خویشتن غره  مشو                    کان را به شبی برند و آن را به تبی

برگرفته از کتاب طریق وصل،مجموعه رهنمودهای اخلاقی آ یت الله مجتهدی تهرانی

عملیات کربلای 2 بود. در آن گیر ودار ،محمود گفت: “می خواهم دو رکعت نماز بخوانم.” بعد از نماز ،وقتی علت نماز خواندنش را پرسیدیم،گفت:"این دو رکعت نماز را من به دو علت خواندم؛یکی برای پیروزی برادرانی که به جلو رفته اند،و دیگر اینکه اگر خدا مرا لایق بداند همچون مولایم امام حسین(علیه السلام) که آخرین نمازش را در میدان نبرد در روز عاشورا به جای آورد،این آخرین نمازم باشد…”

همانطور هم شد و محمود کاوه ،فرمانده قدر تیپ ویژه شهدا که همه ضد انقلاب از نام او هراس داشتند،در شب دوم عملیات کربلای 2 در منطقه حاج عمران ،در اثر اصابت ترکش از ناحیه سر وپا مجروح شد و پس از چند لحظه در همان نیمه شب در میدان نبرد روحش به آسمان پر کشید و شربت شیرین شهادت را نوشید،روحش شاد.

فاطمه زهرا(سلام الله علیها) تنها به خدا وند عشق می ورزید و به هیچ کس جز خدای مهربان دل بسته نبود. زمانی که می دید علی (علیه السلام) تنها و غریب مانده و حقش پایمال گردیده ،اندوه و دردی بی پایان دلش را می آزرد؛چرا که محور زندگی آن مادر فضیلت ها فقط بندگی خدا بود و از زیر پا گذاشتن فرمان خدا مبنی بر امامت حضرت علی (علیه السلام) شکوه می کرد،تا جایی که در این راه ،خود و غنچه نا شکفته اش محسن را فدا نمود.

و امروز ،ما و شما که نگاه مهربان آن بانو را در زندگی خود احساس کرده ایم،به یاد رنجها و اندوه بی پایان آن حضرت چه کرده ایم؟ آیا پریشان و آشفته حال ،به کوچه و خیابان آمده ایم؟

بیایید به همگان بگوییم : ما حضرت زهرا (سلام الله علیها) را دوست داریم و در شهادت آن بانو سوگواریم. لباس سیاه بر تن می کنیم و در دسته های عزاداری شرکت می کنیم.

سلام بر او ،روزی که به دنیا آمد و سلام بر او ،روزی که در پیش چشمان اشکبار امیر مومنان در بستر بیماری  با بدنی آزرده و پهلویی شکسته و بازویی ورم کرده به شهادت رسید  و سلام بر او ؛در آن نیمه شب که بدن آزرده اش ،غریبانه  و مخفیانه به زیر خاک رفت و این سوال را در تاریخ باقی گذاشت که چرا دختر پیامبر شبانه دفن شد تا مزارش مخفی بماند ؟ و سلام بر او روزی که با آن جلال و عظمت به صحرای محشر می آید و به تمام اهل محشر امر می شود که چشمان خود را ببندند تا فاطمه دختر پیامبر عبور کند و به بهشت رود.

                                 السلام علیک یا فاطمه الزهرا(سلام الله علیها)