* خوشا به حال کسی که به دانش خود عمل کند، زیادی مال خود را انفاق نماید و زیادی سخنان  خویش را -که از حد لازم و ضروری بیشتر است- نزد خود نگه دارد.1

*خوشا به حال آن کس که اشتغال به عیب خود ،او را از توجه به عیوب دیگران باز دارد.

*خوشا به حال کسی که همراه خانه و خانواده ی خود باشد،توشه ی خویش رابخورد،به اطاعت پروردگارش مشغول باشد و بر خطاهای خود بگرید،او به خویشتن مشغول و انسان ها از دستش راحت باشند.2

* خوشا به حال کسی که قلبی سلیم دارد:از کسی که هدایتش می کند اطاعت و از آنکه او را به پستی می کشاند دوری جوید. به راه امن و درست با بینایی کسی که بینایش سازد ،برسد ،به اطاعت آن کس که به هدایت دعوتش کند،گردن نهد و به سرای هدایت ،پیش از آنکه درهایش بسته شود و اسبابش قطع گردد،مبادرت ورزد،در توبه را بگشاید و گناه را از بین ببرد. اگر چنین کند ،بر جاده سعادت و حق قرار گرفته و به راه راست هدایت شده است.3

* خوشا به حال کسی که به یاد معاد باشد ،برای روز حساب عمل کند،به مقدار کفایت قناعت نماید و از خدا راضی باشد.4

1. نهج الفصاحه(طوبی لمن عمل بعلمه و انفق  الفضل من ماله وامسک الفضل من قوله)

2. نهج البلاغه،خطبه 176      

3و4. همان ،خطبه 214 و حکمت 44