امام محمد باقر (علیه السلام ) فرمودند :

[ مؤمن ] هنگامی که آن روز ( عاشورا ) فرا رسید ، به صحرا برود یا آنکه به پشت بام و جای بلند منزل خود بالا رود و با دست خود اشاره کند و به امام حسین (ع) سلام دهد و آنچه می تواند  تلاش کند در ( لعن کردن و ) دعا کردن بر علیه قاتلان او . پس از آن دو رکعت نماز بخواند و این عمل را در اول روز قبل از اذان ظهر انجام دهد .

سپس باید ندبه کند بر حسین (علیه السلام) و بر او گریه کند و به اهل منزل و کسانی که در خانه ی او هستند، دستور بدهد که بر امام حسین(علیه السلام) گریه کنند و در خانه ی خود مصیبت آن حضرت را بر پا کند، به این ترتیب که برای آن حضرت اظهار بی تابی و جزع نمایند و با گریه یکدیگر را ملاقات کنند و (و گرد هم بیایند) و همدیگر را بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) تعزیت دهند. من نیز از طرف خدا برای آنها ضامن می شوم که اگر این کارها را انجام دهند، خداوند تمام ثوابهایی را که گفتم، به ایشان بدهد…

[راوی می گوید] پرسیدم: چگونه همدیگر را تعزیت دهند؟ حضرت فرمودند: بگویند «خداوندا پاداش ما را بزرگ قرار دهد به مصیبت ما بر حسین(علیه السلام) و ما را و شما را از خونخواهان و منتقمین آن حضرت قرار دهد، به همراه ولی او امام مهدی از آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)…].