خیلی اشکش را نگه می داشت توی چشمش. همسرش فقط یکبار گریه اش را دید، وقتی امام رحلت کرد.

دوستش می گفت: « ما که توی نماز قنوت می گیریم، از خدا می خواهیم که خیر دنیا و آخرت را به ما اعطا کند و یا هر حاجت دیگری که برای خودمان باشد.   اما   صیاد توی قنوتش هیچ چیزی برای خودش نمی خواست. بارها می شنیدم که می گفت:« اللهم احفظ قاعدنا الخامنه ای » بلند هم می گفت، از ته دل.»

برگرفته از کتاب صیاد شیرازی، مجموعه خاطرات 3.