روز شنبه 25/06/91 ، از طلاب جدید الورود حوزه های علمیه استان مازندران دعوت شد تا در  همایش حضور که در ساری بر گزار شد،شرکت کنند. من به همراه سایر طلاب مدرسه علمیه الزهرا(سلام الله علیها) محمودآباد ، در این همایش شرکت کردم. اولین حضور من در جمع حوزویان بسیار لذت بخش و خاطره انگیز بود . من احساس خیلی خوبی داشتم.در این روز با دوستان حوزوی خود آشنا شدم و رابطه خوب و نزدیکی با آنان برقرار کردم. در جمع طلاب علوم دینی احساس نزدیک تری به خدا داشتم و در خود احساس مسولیت بیشتری  از پیش کردم . صدای دلنشین قرآن آغاز مراسم ،بسیار آرامش بخش بود. به احترام سرود ملی جمهوری اسلامی ایران همه بلند شدیم و با این کار معنای وحدت برایم دوباره تداعی شد. از سخنرانی های ایراد شده  بسیار بهره مند شدیم و  ما را به فیض کامل رساند و باعث تقویت انگیزه برای تحصیل در حوزه و تلاش در این راستا شد .

از جمله این  سخنرانی ها، سخنرانی حجه الاسلام و المسلمین آقای هاشمیان ( کارشناس مسایل تربیتی )بود که  بخشی از مطالب اینچنین بود:

” دو قیام ، باعث تداوم اسلام شدند؛ یکی قیام امام حسین که بر علیه ظلم بود و دیگری قیام امام صادق که بر علیه جهل بود. ( ظلم زاییده جهل است) ،امام حسین را هم جهل کشت. مشکلات و گرفتاری بشر زاییده جهل است. انسانی که ظلم و جهلش تبدیل به علم شود اگر بمیرد دیگر دفن نیست بلکه به دفینه تبدیل می شود.گند و زشتی ها را دفن می کنند و گنج ها را دفینه می کنند.

برای دفینه شدن ،باید از مادیات کنده شویم و برای این کار باید نماز شب بخوانیم. آدم های گنج و اهل معرفت وقتی دفینه می شوند ، تصرفشان به عالم ماده بیشتر می شود.( تعلق گر نباشد ، خوش توان زیست). خدا برای این افراد دعای خیر می کند و کسی که خدا برای او طلب خیر کند ، در مسیر خیر قرار می گیرد. امام صادق می فرماید : دو صفت اگر داشته باشی نجات می یابی: تقوا و صبر…

همه صحبت های دکتر هاشمیان برایم درس زندگی و شیوه طی طریق بود. همان چیز هایی که در پی اش بودم.

از دیدار آیت الله طبرسی نماینده محترم رهبری بسیار خوشحال شدم و سخنرانی خانم شرف الدین نیز بسیار تأثیر گذار بود. از آن مهم تر نماز جماعتی بود که با طلاب خواندیم و فضای معنوی خاصی داشت.

بهترین زمان برای من،وقتی بود که با دوستانم دست در دست هم دادیم و با صمیمیت خاص واتحاد و همبستگی با خدای خود نجوا کردیم و عهد بستیم که ساخته شویم و بسازیم.

        نوشته خانم زینب جهانگیری ، طلبه سال اول