…قرار بود در مدرسه مان مسابقه قرآن برگزار شود. من برای گوش دادن به نوار قرآن،ضبط نداشتم. به همین دلیل رادیو معارف را می گرفتم و اغلب به تفسیر قرآن گوش می کردم. مسابقه برگزار شد و من  به دلیل نداشتن ضبط صوت ،تصور برنده شدن را نداشتم. وقتی یکی از دوستانم با عجله وارد کلاس شد و داد زد:"زهرا، مژده!اسمت روی تابلو بود؛اول شدی!"باورم نمی شد. زود از کلاس بیرون رفتم تا نتیجه را به چشم خودم ببینم. وقتی جلوی تابلو رسیدم و نتیجه را دیدم،خیلی خوشحال شدم…

حالا که از پشت پنجره اتوبوس به جاده سرسبز گیلان نگاه می کنم،می بینم این راهی که شروع کردم ،با امکانات کم و ساده و یاری اطرافیان ادادمه پیدا کرد. با خودم گفت:نباید از یادم برود که اول چطوری بودم و چطور به اینجا رسیده ام. مخصوصاً  حالا  که کمبود امکانات  ندارم و مسؤو لان  مسابقه وسایل مورد نیازم را در اختیارم گذاشته اند. در همین حال بودم که خانم مربی صدایم کرد و پرسید:” چرا ساکتی،هنوز نصف روز نگذشته دلتنگ خانه شده ای؟ یا اینکه از مسابقه کشوری می ترسی؟” لبخندی زدم و زود واکمنم را از کیف  بیرون آوردم و موج رادیو معارف را پیدا کردم. سوره آل عمران را می خواند.

دوباره نگاهم را بر روی طبیعت زیبای جاده دواندم و آهسته ،آیه ها را همزمان با رادیو زمزمه کردم:” نزّل علیک الکتاب بالحق مصدقا لما بین یدیه”

نوشته: زهرا محسنی از قم، از کتاب رادیو معارف در زندگی من