منت خدای را عزّ و جلّ که طاعتش موجب قربتست و بشکر اندرش مزید نعمت هر نفسی¹ که      فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرح ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب

                از دست و زبان که بر آید                    کز عهده شکرش بدرآید

اِعملوا آلَ داودَ شکراً وَ قلیلُ من عبادیَ الشکور

               بنده همان به که ز تقصیر خویش         عذر بدرگاه خدای آورد

               ورنه سزاوار خداوندیش                      کس نتواند که بجای آورد

باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده پرده ناموس بندگان بگناه فاحش ندرد و وظیفه روزی بخطای منکر نبرد

              ای کریمی که از خزانه غیب               گبر و ترسا وظیفه خور داری

             دوستان را کجا کنی محروم                تو که با دشمن این نظر داری

فراش باد صبا را گفته تا فرش زمرّدی²  بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات در مهد زمین بپرورد درختان را بخلعت نوروزی قبای سبز ورق در بر گرفته و اطفال شاخ را به قدوم موسم ربیع³  کلاه شکوفه بر سر نهاده عصاره نالی به قدرت او شهد فایق شده و تخم خرمایی نخل باسق گشته⁴

         ابر و باد و مه خورشید و فلک در کارند     تا تو نانی بکف آری و بغفلت نخوری

        همه از بهر تو سر گشته و فرمانبردار        شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

« در زاد روزت،روحت قرین رحمت باد »

     1_ س:نفس.                                           2_ زمرّدین.                                                                3_ س:موسم نوروز،پا:موسم گل                4_ در حسن معاشرت و آداب