شيطان، موسي را ملاقات كرد و به حضرت عرضه داشت: اي موسي! تويي آن انساني كه خداوند مهربان تو را به رسالت برگزيده و بي واسطه با تو سخن مي گويد، روي اين حساب از آبروي فوق العاده اي برخورداري، من يكي از مخلوقات خدايم و گناهي را مرتكب شدم و علاقه دارم از آن گناه به درگاه حضرت حق توبه كنم!!

به پيشگاه محبوب عالميان واسطه شو تا توبه ام را بپذيرد.

موساي بزرگوار قبول كرد، از خداوند مهربان درخواست كرد: الهي! توبه اش را بپذير.

خطاب رسيد: موسي! خواسته ات را قبول كردم، به شيطان امر كن به قبر آدم سجده كند، چرا كه توبه از گناه، جبران عمل فوت شده است.

موسي، ابليس را ديد و پيشنهاد مقصود خلقت را به او گفت: سخت عصباني و خشمگين شد و با تكبر گفت: اي موسي! من به زنده او سجده نكردم، توقع داري به مرده او سجده كنم!!

سپس گفت” اي موسي! به خاطر اين كه به درگاه حق جهت توبه من شفاعت كردي بر من حق دار شدي، به تو بگويم كه در سه وقت مواظب ضربه من باش كه هر كس در اين سه موضع، مواظب من باشد از هلاكت مصون مي ماند.

1- به هنگام خشم و غضب، مواظب فعاليت من باش كه روحم در قلب تو و چشمم در چشم تو است و همانند خون در تمام وجودت مي چرخم، تا به وسيله تيشه خشم، ريشه ات را بر كنم.

2- به وقت قرار گرفتن در ميدان جهاد، متوجه باش كه در آن وقت من مجاهد في سبيل الله را به ياد فرزندان و زن و اهلش انداخته، تا جايي كه رويش از جهاد في الله برگردانم!

3- بترس از اين كه با زن نامحرم خلوت كني كه من در آنجا واسطه نزديك كردن هردو به هم هستم!

در اين داستان عجيب، شيطان به سه برنامه خطرناك اشاره دارد: شهوت، غضب و حرص.

در هر صورت بايد گفت: بدون شك، فرار انسان از جهاد، ريشه اي جز حرص به دنيا ندارد و امتناع ابليس از سجده به آدم منشايي غير از حسد نمي تواند داشته باشد و اين حسد، درك بسيار بزرگي است كه شيطان با ورودش، قدرت تسخير قلب را پيدا مي كند.