در بخشی از زیارتنامه حضرت فاطمه معصومه سلام ‏اللَّه‏ علیها آمده است: « یا فاطِمَهُ اشفَعی لی فی الْجَنَّةِ ، فَاِنَّ لَكِ عِنْدَ اللهِ‌ شَأْنا ً مِنَ الشَّأْنِ ».در این عبارتی نورانی، از آن بانوی مکرّمه به سبب این كه نزد خداوند متعال شأن و منزلتی والا دارد، درخواست شفاعت شده است. این فراز از زیارتنامه می تواند ناظر بر این سخن امام صادق علیه السلام باشد كه فرموده است:

« تُقْبَضُ فیها امرَأَةٌ مِنْ وُلدی، وَ اسْمُها فاطمةُ بنتِ موسی، تَدْخُلُ بِشِفاعَتِها شیعتُنا الجنّةَ باَجْمَعِهِمْ »

در قم، بانویی از فرزندان من كه نامش فاطمه دختر موسی است، رحلت می كند؛ با شفاعت او همه شیعیان ما به بهشت می شوند.

برای درک بیشتر عظمت شفاعت و درجه شفیع، باید توجه داشت که مقام رفیع «شفاعت» شایستگی ویژه ای را می طلبد كه بدون اجازه خداوند متعال، معنایی نخواهد داشت : « یَوْمَئِذٍ لاتَنْفَعُ الشِّفاعَهُ الّا مَنْ اَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ» ؛ روز قیامت شفاعت كسی فایده نبخشد جز آن كه خدا اجازه شفاعتش داده باشد .

و این اذن به كسانی داده می شود كه به مرتبه عالی از قرب الهی و بندگی خالصانه پروردگار رسیده باشند كه در رأس آنها انبیاء و ائمّه معصومین علیهم السلام هستند و بعد از آنها بندگان خالص حق و اولیاء مقرّب درگاه خدا از علماء و شهداء و فرزندان شایسته امامان معصوم علیهم السلام هستند كه هر كدام در حدّ مقام و درجه معنوی خویش حق شفاعت دارند.