بین امام سجاد(علیه السلام) و پسر عموی او (حسن بن حسن) کدورتی وجود داشت. حسن که در دل ناراحت بود و به فکر آزار آن حضرت افتاد. از این رو به مسجدی رفت که امام(علیه السلام) و اصحابش با یکدیگر بودند. در برابر امام (علیه السلام) قرار گرفت و آن گاه بدگویی و سخنان آزار دهنده ای نبود مگر این که نسبت به آن حضرت روا داشت و امام (علیه السلام) در برابر همه ی سخنان او سکوت کرد. وقتی بدگویی های او به پایان رسید رها کرد و رفت.

چون شب فرارسید امام سجاد(علیه السلام) به منزل او رفت و درب زد.

وقتی حسن درب را باز کرد و به او فرمود: ای برادر اگر در آنچه که به من بدگویی کردی راست گفتی خداوند مرا ببخشاید، و اگر نسبت دروغ دادی خداوند تو را مورد بخشش قرار دهد. والسلام علیک و رحمة الله. آن گاه برگشت و رفت.

حسن که این برخورد زیبای امام(علیه السلام) را مشاهده کرد به دنبال او رفت و امام را در بغل گرفت و گریه کرد به گونه ای که حضرت برای او رقت کرد. آن گاه قسم یاد کرد دیگر به آن سخنان و کارهای زشت باز نگردد.

امام(علیه السلام) هم به او فرمود: من هم نسبت به آنچه گفتی تو را حلال کردم.⁽¹⁾

1. کشف الغمّه، ج 2، ص 287 .

                                                        منبع: قصه های تربیتی چهارده معصوم علیهم السلام، تالیف محمدرضا اکبری