(( خود را از اسب فرو افکنده است و اکنون نیز عشق و ارادت او اجازه نمی دهد که ایستاده به امام نزدیک شود.

امام (علیه السلام) همچنان مشتاق و مهربان پیش می آید و حبیب نمی داند چه کند.

می ایستد، زانو می زند،گریه می کند،اشک می ریزد،زیر پای امام را می بوسد،می بوید،بر می خیزد،فرو می افتد،به یاری دست و زانوخود را به سوی امام می کشاند،لباس بلندش در میان زانو ها می پیچد،باز به سجده می افتد،بر می خیزد،چشم به نگاه امام می دوزد،تاب نمی آورد،زجه می زند،سلام می دهد و روی پاهای امام آرام می گیرد…))

” از دیار حبیب” از جمله قطعه ادبی ” سید مهدی شجاعی” روایت ساده و صمیمی حبیب بن مظاهر است. متنی است داستان گونه که پایمردی پیرمردی عاشق در راه امام حسین(علیه السلام) که آخرین بوسه را از دست و پای امام (ع) می گیرد و در زیر سایه بان نگاه امام روانه میدان می شود.

این رنجنامه ،در ده قطعه کوتاه و از زوایای گونانو در 72 صفحه،حبیب بن مظاهر،قهرمان آن روزگار را به تصویر می کشدو برای لحظاتی هر چند کوتاه خواننده را همسفر صحرای پر خون می سازد.