نهمین پیشوای بزرگ ما بعد از پیامبر گرامی،حضرت محمد بن علی التقی (جواد الائمه) علیه السلام ،در روز نوزدهم ماه مبارک رمضان (یا ماه رجب) سال 195 هجری در شهر مدینه قدم به عرصه وجود نهادند،باشد که بعد از پدر بزرگوارشان حضرت علی بن موسی الرضا(علیه السلام) رهبری مردم را به عهده گیرد،اصول اساسی دین مبین اسلام را نگهداری نماید،حقایق اسلامی را برای دوستداران و شیفتگان فضیلت بیان کند،از حقوق مردمان حمایت کرده و در راه بیداری و آگاهی جامعه بکوشد.

امام محمد تقی(علیه السلام) تنها فرزند برومند حضرت رضا(علیه السلام) بودند  وبیش از پنج سال از سن مبارکشان نگذشته بود که پدر گرامیشان را به ایران آوردند تا زیر نظر مستقیم دستگاه خلافت باشند و هفت سال داشتند که امام هشتم را شهید کردند.

سال 202 هجری،از این زمان بود که منصب شریف امامت از طرف خداوند به ایشان تفویض شد.

در سال 211 هجری،امام نهم ؛حضرت جواد(علیه السلام) را از مدینه به بغداد آوردند برای آنکه مأمون عباسی می خواست کسی با امام تماس نداشته باشد و خود بدان سان که می خواهد فرزند حضرت رضا را تربیت نماید،و دختر خود را به امام تزویج کرد.

در سال 220 هجری بود که معتصم خلیفه دیگر عباسی وجود امام جوان را نتوانست تحمل کند و از محبوبیت آن حضرت نزد مردم رنج می برد و بالاخره وسائل شهادت این شخصیت بارز را فراهم ساخت و با کشتن آن امام بزرگوار جهان انسانیت را با فاجعه ای جبران ناپذیر روبرو کرد و نام خود را- برای همیشه تاریخ- لکه دار ساخت . و همه جهانیان فهمیدند که سلطنت جاویدان بر دلهای پاکان و انسان های ارزنده،از آن شهید 25 ساله ای است که به دست چنین ناپاکانی افتخار شهادت یافت.

درود خدا بر پیامبر گرامی و خاندان پاکش باد.