مدرسه علمیه الزهرا (سلام الله علیها) محمودآباد

نگرشی هنرمندانه به جانباز

03 مهر 1391 توسط مدرسه علمیه الزهرا س محمود آباد

من زمانی به یک نویسنده خوب گفتم ،شما به یکی از آسایشگاه های بنیاد شهید که مربوط به جانبازان است،برو و مثل یک پرستار لباس سفید بپوش و در آن آسایشگاه خدمت کن .برو  یک ماه در آن جا بمان؛لگنش را خالی کن ، غذا در دهانش بگذار ،ملافه اش را  جمع کن  و کلاً با رنج ها و کمبود هایش آشنا شو  و ببین جانباز کیست ؟گفتم: شما برو با آن دید هنرمندانه جانباز را شناسایی کن؛بعد بیا یک رمان درباره واردات ذهنی جانباز بنویس و در این میان زخم های او را شفا بده و بر آن مرهم بگذار؛کما اینکه دیگران این کار را کرده اند.

” رهبر معظم انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای" 

مطلب قبلی
مطلب بعدی

آراي كاربران براي اين مطلب
5 ستاره:
 
 (0)
4 ستاره:
 
 (0)
3 ستاره:
 
 (1)
2 ستاره:
 
 (0)
1 ستاره:
 
 (0)
1 رأی
ميانگين آراي اين مطلب:
3.0 stars
(3.0)

موضوعات: فرهنگی لینک ثابت

نظر از: رحیمی [عضو] 
3 stars

باسلام وعرض تبریک میلاد امام رئوف

گل می کند بهار تو در باغ سینه ها
پر می شود ز باده ی تو آبگینه ها

نقاره می زنند به بامت فرشتگان
حتما شفا گرفته ز دست تو سینه ها

دیگر غریب نیستی ای آشنا ترین
تایید می کند سخنم را قرینه ها

اول همین که سمت حریم تو آمدند
صدها هزار مرد غریب از مدینه ها

دیگر هم آن که از نفس تو غریب ماند
در سینه های عاشق وصل تو کینه ها

تجدید کن حکومت خود را به قلبها
اینجا فراهم است برایت زمینه ها

گرم فضا نوردی خوف و رجا شدیم
آیا به ما نمی رسد آخر سفینه ها

دارد حکایت از عشاق گنبدت
یعنی که زرد باد رخ از عشق بی حدت

هر سر که از خیال تو پر شور می شود
دریای بر کرانه ای از نور می شود

در شعله ی محبت تو سینه تا گداخت
غرق تجلی است وشب طور می شود

با هر “وان یکاد” لبان فرشته ها
صد چشم زخم از حرمت دور می شود

فردا که موج خیز هراس است زائرت
در ساحل نجات تو محشور می شود

با پلک بسته آمده دشمن به جنگ تو
از بس حریم قدس تو پر نور می شود

چون حوض کوثر است گوارا عقیق تو
فوق بهشت آمده صحن عتیق تو

ما را به گوشه حرم خود مقیم کن
مهمان مهربانی دست کریم کن

تا شعله زار شوق تو بالی بگسترد
ای صبح، دشت عاطفه را پر نسیم کن

دربانی حریم تو در آرزوی ماست
ما را عصا به دست بخواه و کلیم کن

مژگان ما که سمت شکوه تو وا شده است
وقف غبار روبی فرش و گلیم کن

بی اطلاع از اول و از آخر خودیم
ما را که حادثیم، رهین قدیم کن

این دل زجنس پنجره فولاد تو نبود
یعنی که زود می شکند از فراق، زود

خورشید گرم چیدن بوسه زماه توست
گلدسته ها منادی شوق پگاه توست

آری شگفت نیست که بی سایه می روی
خورشید هم زسایه نشینان ماه توست

از چشم آهوان حرم می توان شنید
این دشتها به شوق شکار نگاه توست

بالای کاشی حرم تو نوشته است
هرجا دلی شکست همان بارگاه توست

با این که سال هاست سوی طوس رفته ای
اما هنوز چشم مدینه به راه توست

یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود
دیگر مسافرم زسفر بازگشته بود

هرچند سبز مانده گلستان باورت
آیینه ای جز آه نداری برابرت

راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است
با شوق دیدنت شده آواره خواهرت

دیگر دلی به یاد دل تو نمی طپد
بالی نمانده است برای کبوترت

مثل نسیم می رسد از ره جواد تو
یعنی نمی نهی به روی خاکها سرت

تنها به کرب و بلا سرنهاده بود
مردی که داشت نوحه گری مثل مادرت

اشک تو هست تا به ابد روضه خوانمان
تا کربلاست همسفر کاروانمان

محمد جواد زمانی

1391/07/04 @ 22:25


فرم در حال بارگذاری ...