امام محمد باقر (علیه السلام ) فرمودند :

[ مؤمن ] هنگامی که آن روز ( عاشورا ) فرا رسید ، به صحرا برود یا آنکه به پشت بام و جای بلند منزل خود بالا رود و با دست خود اشاره کند و به امام حسین (ع) سلام دهد و آنچه می تواند  تلاش کند در ( لعن کردن و ) دعا کردن بر علیه قاتلان او . پس از آن دو رکعت نماز بخواند و این عمل را در اول روز قبل از اذان ظهر انجام دهد .

سپس باید ندبه کند بر حسین (علیه السلام) و بر او گریه کند و به اهل منزل و کسانی که در خانه ی او هستند، دستور بدهد که بر امام حسین(علیه السلام) گریه کنند و در خانه ی خود مصیبت آن حضرت را بر پا کند، به این ترتیب که برای آن حضرت اظهار بی تابی و جزع نمایند و با گریه یکدیگر را ملاقات کنند و (و گرد هم بیایند) و همدیگر را بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) تعزیت دهند. من نیز از طرف خدا برای آنها ضامن می شوم که اگر این کارها را انجام دهند، خداوند تمام ثوابهایی را که گفتم، به ایشان بدهد…

[راوی می گوید] پرسیدم: چگونه همدیگر را تعزیت دهند؟ حضرت فرمودند: بگویند «خداوندا پاداش ما را بزرگ قرار دهد به مصیبت ما بر حسین(علیه السلام) و ما را و شما را از خونخواهان و منتقمین آن حضرت قرار دهد، به همراه ولی او امام مهدی از آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)…].

تقویم رو که نگاه کرد، به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.

دوباره زمان دلدادگی از راه رسیده بود.

اشک‌هایی که یکی یکی می‌غلتید و از گونه‌هاش می‌چکید رو پاک کرد.

یا علی گفت و از جاش بلند شد و به سمت لباس‌هاش رفت.

تک تک لباس‌هاش رو زیر و رو کرد تا لباس مشکی رو پیدا کنه.

پیراهن مشکی رو هیچ وقت دوست نداشت، چون همیشه یادآور ناراحت کننده‌ترین لحظات زندگیش بود.

اما این بار هم مثل هر سال همین موقع، این احساس ناراحت کننده، جای خودش رو به حس دیگری داده بود.

به حس زیبای عشق؛ عشق به محرم؛ عشق به حسین (ع) …

براساس روایات و احادیث معصومین(ع) اجر و مزد گریه برای آن حضرت بسیار عظیم و بزرگ است و خداوند خود ضامن آن می‌باشد.

پیامبر خدا(ص) می‌فرمایند: “شهادت حسین علیه‏‌السلام آتشی در دل مؤمنان درانداخته است که هرگز سرد نخواهد شد1″.

امام سجّاد(ع) نیز درباره فضیلت اشک بر امام حسین(ع) فرمودند: “هر مؤمنی که چشمانش برای کشته شدن حسین علیه‏‌السلام گریان شود به طوری که اشک بر گونه‏‌هایش سرازیر گردد، خداوند به سبب آن، او را در غرفه‏‌های بهشتی جای دهد که روزگاران درازی را در آنها به سر برد2″.

همچنین حضرت ثامن الحجج امام رضا(ع) در این باره می‌فرمایند: “بر کسی چون حسین باید که گریندگان بگریند؛ زیرا که گریستن بر او گناهان بزرگ را می‏‌زداید. حضرت سپس فرمود: چون ماه محرّم می‏‌رسید کسی پدرم علیه‏‌السلام را خندان نمی‏‌دید. غم و اندوه بر او چیره بود تا آن که 10 روز می‏‌گذشت. روز دهم روز سوگواری و اندوه و گریه او بود و می‏‌فرمود: این روزی است که حسین علیه‏‌السلام در آن کشته شد3″.

1- مستدرک الوسائل، ج 10، ص 318.
2- ثواب‌الأعمال: 108 / 1 منتخب میزان‌الحکمة: 38
3- وسائل الشیعه: 10 / 394 / 8 منتخب میزان‌الحکمة: 382

وقتی بخواهند بفهمند که یک ظرف چینی سالم است یا شکسته تلنگری به آن می‌زنند و از جِنس صدای آن می‌فهمند که سالم است یا نه، سید الشهداء (ع) یک تلنگر خیلی ظریف به حُر زد و فرمود:
«ثَکَلَتکَ اُمُّکَ، ما تُریدُ»
مادرت به عزایت بنشیند چه می‌خواهی؟
و حر هم جواب داد، اما با جواب خود نشان داد که سالم و سلامت است.
او گفت: نام مادر مرا بردی، ولی من نام مادر تو را نمی‌برم.
یعنی ادب را نگاه داشت و البته ادب هم او را نگاه داشت.
«نگاه دار سر رشته تا نگه دارد»
پس می‌توان نتیجه گرفت که یکی از درس‌های بزرگ محرم و عاشورا این است که اگر ادب را رعایت کنیم و حریم و حرمت‌ها را نگاه داریم، آن‌ها نیز ما را حفظ می‌کنند و نگاه می‌دارند.
«از خدا خواهیم توفیق ادب»

امروز دوم محرم است.

کاروان راه افتاده است. دارد به سمت کوفه حرکت می کند. صدای همهمه می آید. صدای  گریه های علی اصغر، صدای خنده های کودکانه رقیه  که دارد شاد و خندان در پی چیزی می دود.

عباس با آن قامت رشید مراقب کاروان است و علمدار . علی اکبر و قاسم در کنار هم حرکت می کنند. رباب  دارد نوزاد شش ماهه اش را آرام می کند. زینب با دیده ای نگران در پی رقیه می باشد ولی همه ی هوش و حواسش متوجه برادر است.

اینجا سرزمین کربلاست. نرو حسین جان…

اینجا عزیزانم را از دست خواهم داد. اینجا محل آزمایش من است. حسین جان ؛ مادرمان گفته بود!!!خیلی وقت پیش.

نرو حسین جان!

آه مادرجان، چگونه تاب آورم. داریم به کربلا  می رسیم.

اینجا همان جایی است که حسینم را سر می برند. اینجا علی اصغرم را ، علی اکبرم را ، قاسمم را تشنه لب به شهادت می رسانند.

آه مادر، مادر چگونه تاب آورم…

دستان نیرو مند برادرم عباس را  ببوسم یا  جنجره حسینت را که جدم بر آن بوسه می زد؟

آه مادر ، زینبت تاب این همه مصیبت را ندارد! مادرجان، چگونه رقیه را تسلی دهم هنگامی  که جگرم را آتش می زنند؟

ای کاروان؛  آهسته تر ، که آرام جانم می رود…

حسینم ، آرام جانم ، آهسته تر…

آهسته تر….

…

دلنوشته : یکی از طلاب مدرسه علمیه الزهرا(سلام الله علیها)

گوش کنید:

مرگ بر تازیانه ها، تازیانه های بی امان، به گرده های بی گناه بردگان

مرگ بر مرگ ناگهانی صد هزار زندگی، در یکی دو ثانیه، با سقوط علم از آسمان

مرگ بر کشتن جوانه ها، مرگ بر انتشار سم در زلال رودخانه ها

مرگ بر فصاحت دروغ، مرگ بر بوق های بوق، مرگ بر سیم های خاردار و کشتزارهای بیم

مرگ بر گورهای دسته جمعی و بندهای انفرادیِ زمین

مرگ بر بریدن نفس، مرگ بر قفس، مرگ بر شکوه خار و خس، مرگ بر هوس

مرگ بر حقوق بی بشر، مرگ بر تبر، مرگ بر شراره های شر

مرگ بر سفارت شنود، مرگ بر کودتای دور، زندگی باد زندگی او، زنده باد زندگی من ،تو ،ما

یک کلام… مرگ بر آمریکا…

مرگ بر ابولهب، مرگ بر یزید و شمر و ابن سعد، مرگ بر زاده ی زیاد

بگو بلند: بیش باد

مرگ بر قطع خنده های روشن علیرضا، مرگ بر گلوله ای که خط کشید روی خاطرات آرمیتا

/یک کلام…مرگ بر آمریکا..   .

آدم های بزرگ، درباره ایده ها سخن می گویند؛         

آدم های متوسط، درباه چیزها  سخن می گویند؛        

آدم های کوچک، پشت سر دیگران سخن می گویند!    

                               ***

آدم های بزرگ، درد دیگران را دارند؛  

آدم های متوسط، درد خودشان را دارند؛

آدم های کوچک، بی دردند!

                              ***

آدم های بزرگ، عظمت دیگران را می بنند؛

آدم های متوسط، به دنبال عظمت خود هستند؛

آدم های کوچک، عظمت خود را در تحقیر دیگران می بنند!

                             ***

آدم های بزرگ، به دنبال کسب حکمت هستند؛

آدم های متوسط، به دنبال کسب دانش هستند؛

آدم های کوچک، به دنبال کسب سواد هستند!

                            ***

آدم های بزرگ، به دنبال طرح پرسش های بی پاسخ هستند؛

آدم های متوسط، پرسش هایی می پرسند که پاسخ دارد؛

آدم های کوچک، می پندارند پاسخ همه پرسش ها را می دانند!

                           ***

آدم های بزرگ، به دنبال خلق مسئله هستند؛

آدم های متوسط، به دنبال حل مسئله هستند؛

آدم های کوچک، مسئله ندارند!

                          ***

آدم های بزرگ، سکوت را برای سخن گفتن بر می گزینند؛

آدم های متوسط، گاه سکوت را بر سخن گفتن ترجیح می دهند؛

آدم های کوچک، با سخن بسیار، فرصت سکوت را از خود می گیرند!