یکی از بزرگترین رمز و راز های هستی و زیباترین پیوند ارتباط بین سرورخلایق، امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و سرور زنان، حضرت زهرا (علیها السلام) است. این چه سری است که بارها، گلواژه ی زیبا و دلنشین  « مهدی » جسم و جان کوثر هستی را طروات بخشید و گلستان حیاتش با گل نرگس معطر گشت.

یوسف زهرا( علیهما السلام) نیز جام عمرش لبریز از عشق به مادر است. این ارتباط و پیوند وسیع و وثیق سبب شده که خرمنی در این خصوص خلق شود.

          مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف و مژده زهرا علیها السلام

پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) که خودش از بشارت به مهدی(عجل الله تعالی فرجه و الشریف) توسط جبرئیل امین، غرق در سرور و شادی است، پاره تن خود را نیز غرق در شادی ساخته و می فرماید: «بشارت باد بر تو که مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) از نسل توست.»

آری هر گاه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) بخواهد، ناز دانه اش را تا آخرین درجه شاد سازد، سخن از مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به میان آورد: « و مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) از فرزندان توست که خداوند متعال توسط او زمین را از عدل پر خواهد کرد، هم چنان که پیش از آن از جور پر شده است.

مراسم در مدرسه علمیه الزهرا (سلام الله علیها) شهرستان محمودآباد در روز شنبه برگزار شد.

خانم حسینی مدیر مدرسه الزهرا ( سلام الله علیها) محمودآباد در خصوص برگزاری عزاداری حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) بیان داشت: مراسم عزاداری حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) با حضور طلاب مدرسه علمیه الزهرا (سلام الله علیها) و اساتید محترم برگزار شد.

وی افزود: در این مراسم سرکار خانم جوکار استاد محترم حوزه بعد از خواندن حدیث شریف کساء، در مصیبت شهادت حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) مداحی نمودند و در پایان مراسم از حاضرین در مراسم پذیرائی به عمل آمد.

کوچه ها، سر در گریبان سکوت داشتند و                                                                                     خانه ها معذور مانده بودند از نشنیدن و ندیدن خستگی های خانه خورشید…

آفتاب که ناموس پروردگار بود و از سلاله ی «لولاک»، آفتاب، که سایه ی مهری بود بر تمام زمین، با دامانی از عصمت، از کوچه ها رد می شد و بهاران از جای پای او می رویید و چشم های رحمت خدا، به یُمن ستاره باران دامان او، با خلق زمانه مهربان تر می شد. خورشید، دست دعای شبانه روز بود و سجاده بی نهایتی که از هر سو به عرش را داشت.

اما… همیشه چشم های تاریک و بی فانوس، تاب تماشای روشنی را نداند…

آه از اندوه ریحانه ی رسول!

فاطمه (علیها السلام) صبر لایزال نبوی بود که در هیئت عفتی سر به فلک کشیده، چادر سر می کشید و در کوچه های مدینه، در تمام رهگذرهای هستی، حضور خدا را به کائنات، یادآور می شد.

افسوس از سوره ی کوثر که در آن خانه ی گلین، همسایه ی اهالی غفلت و سنگدلی شد! آه از زمزمه های شرحه شرحه ی بتول که در نیمه شب سجاده و تسبیح، ارکان عرش را به لرزه می افکند! آه از ریحانه ی رسول خدا ( علیها السلام) که در مشام حسادت زمین، به هدر می رفت و چشمانِ حقیقت ستیز زمانه، رخساره طهارتش را طاقت نداشت.

رازت، روزی بر ملا خواهد شد                                                                                                      بانو! در شگفتم که پس از تو، دنیا چگونه از شرم، با خاک یکسان نشد؟                                             اما پس از «عشق»، پس از آن حماسه ی پهلو به پهلو در خون تپیده، «محبوبه ی حق» را یازده آفتاب، وارث شدند و خدا هرگز ایمان را بی سرنوشت رها نکرد.

اما تو، از پسِ آن خزانِ توفانی، ناپیدا ماندی و ردّپای مزارت را حتی هیچ چشم داغداری ملاقات نکرد.

رازِ سر به مُهر تو را روزی از همین روزهای نزدیک، موعود واپسین، بر مَلا خواهد کرد… این روزها، بغض های سیاه پوش، داغ تو را بر کدامین سنگ مزار، خون ببارند؟

                 اللهم صل علی الصدیقه فاطمه الزکیه حبیبه حبیبک و نبیک و اُم

                 احبائک و اصفیائک التی انتجبتها و فصلتها و اخترتها علی نساء

                 العالمین* اللهم کن الطالب لها ممن ظلمها و استخف بحقها و

                  کن الثائر* اللهم بدم اولادها* اللهم و کما جعلتها ام ائمه

                الهدی و حلیله صاحب اللواء و الکریمه عند الملا الا علی فصل

              علیها و علی امها خدیجه الکبری صلاه تکرم بها وجه ابیها محمد

              صلی الله علیه و آله و تقر بها اعین ذریتها و ابلغهم عنی فی هذه

                                    الساعه افضل التحیه و السلام.

                           شیخ طوسی، مصباح المتهجد، ج 1، ص 1.4.

خدایا بر بانوی صدیقه، فاطمه ی پاکیزه، درود فرست. تو و پیامبرت_ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم _

او را دوست دارید و اوست که مادر اولی و برگزیدگان تو(امامان معصوم صلی الله علیه و آله و سلم) است.

آن بانویی که او را انتخاب کرده ای و بر همه ی زنان عالم برتری داده ای؛ خدایا! تو داد او را از ستمگرانش

بستان و از کسانی که حق او را سبک شمردند باز خواست نما و خونخواه خون فرزندان او باش. خدایا! او

را مادر امامان هدایت و همسر صاحب لوا (علی علیه السلام) قرار دادی و در پیشگاه ملائکه

ا… بزرگش داشتی، بر او و مادرش (خدیجه کبری) درود بفرست، آن درود و صلواتی که به واسطه ی آن،

پدرش حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم را کرامت داده و آبرویش را افزایش دهی و چشم ذریه او را

روشن گردانی. خدایا در این وقت به آن پیشوایان، از طرف من بهترین تحیت و سلام را برسان.

                                                              آمین!

جمعه نام یکی از روزهای هفته است که در دوران جاهلیت آن را عروبه می نامیدند و می گویند نخستین کسی که آن را جمعه نامید، کعب بن لوی بن غالب، یکی از اجداد پیغبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، بود.

در میان ایام هفته، شب و روز جمعه فضیلت و برتری ویژه ای دارد. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده که روز جمعه سرور روزهاست، و بر روزهای عید قربان و عید فطر نیز برتری دارد. در ساعاتی از روز جمعه، بنده هر چیزی از خداوند بخواهد، خداوند به وی عطا می کند. تمامی ملائکه مقرب، آسمان، زمین، کوه، دشت، دریا و باد در این روز بیمناک اند که قیامت برپا گردد.

رسول خدا فرمود: بهترین روزی که خورشید بر آن می تابد روز جمعه است.

امام صادق علیه السلام نیز فرمود: در شب جمعه از گناهان اجتناب بورزید که گناه و عواقب در آن دو برابر است، چنانچه ثواب کار نیک نیز در آن دو چندان است.

و نیز فرمود: ” صدقه دادن در روز جمعه دو چندان محسوب می گردد. “

در شب و روز جمعه ادعیه و … و اعمال خاصی همچون تلاوت دعای کمیل، غسل روز جمعه و نماز جمعه وارد شده و ثواب فراوانی برای آن وعده داده و نیز احیاء و شب زنده داری برای دعا و مناجات در شب جمعه توصیه شده است. دعا در شب و روز جمعه، عذاب را بر طرف می کند و مستجاب می شود.

امام محمد باقر علیه السلام فرمود: در هر شب جمعه، از اول شب تا آخر آن، فرشته ای از سوی خداوند از عرش الهی ندا می کند: ” آیا مومنی هست که پیش از طلوع صبح، برای آخرت و دنیای خود، توبه، روزی، شفای بیماری، و نجات از زندان مرا بخواند تا من دعای او را مستجاب، توبه اش را قبول، روزی اش را زیاد، بیماری و غمش را برطرف، و ستم ستمگر را از او رفع کنم؟”

         جلوه هایی از محبت شهدا به حضرت زهراعلیها السلام                                     

سلام بر شهیدان؛ آنان که به عشق مادر شهیدان، حضرت زهرا (علیها السلام) با شجاعتی حیدر گونه می جنگیدند و در لحظه های خون و آتش به یاد آن یاس پرپر، شوق شهادت در دل آنان شعله ور می شد. آسمانیانی که راه و رسم یاری امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و نایب بر حقش را از سیره ی عملی حضرت زهرا (علیها السلام) که شهیده ی راه ولایت بود، آموختند و در این راه از هیچ تلاشی دریغ نکردند. کسانی که زندگی شان سرشار از جلوه های محبت وعشق به حضرت زهرا (علیها السلام) بود که به برخی از این جلوه ها اشاره می شود.

             قبر مخفی

بسیاری از شهدا، که محبت حضرت زهرا (علیها السلام) در وجودشان شعله ور شده بود، آرزو داشتند بعد از شهادتشان گمنام باشند و محل دفنشان، مانند آن  قبر بی نشان، مخفی بماند. بسیاری از شهدا به این آرزو رسیدند؛ هر چند جسم پاکشان بی نشان ماند ولی یاد و نام شان برای تمام عاشقان به یاد ماندنی شد. از پدر شهید عباس سلطانی نقل شده است: «وقتی عباس برای آخرین بار به مرخصی آمد حال و هوای دیگری داشت و با چشمانی اشک بار گفت: دوست دارم گمنام باشم. دلم می خواهد قبرم مثل حضرت زهرا مخفی باشد.» و سرانجام به آرزویش رسید و روح پاکش آسمانی شد.

             به رنگ یاس

بسیاری از شهیدان علاقه داشتند که شیوه ی شهادتشان نیز رنگ و بویی از شهادت مظلومانه ی حضرت زهرا (علیها السلام) داشته باشد و سینه پهلوی آنان آماج تیرهای دشمن قرار بگیرد تا در دفاع از حریم ولایت، مقداری همرنگ شهیده ی راه ولایت شوند؛ شهدایی چون مصطفی زواره ای که هنگام وضو گرفتن، خمپاره ای به پهلوی او اصابت کرد. یا فرمانده ی گردان «یا زهرا» از لشکر 14 امام حسین (علیه السلام) که آرزویش این بود مانندحضرت زهرا شهید شود و بر روی قبرش بنویسند «یا زهرا علیها السلام».  یکی از هم رزمانش می گوید: «خمپاره ای خورده بود به سنگرش. وقتی رفتیم سراغش دیدیم که ترکش خمپاره به پهلو و بازوی او خورده و عاشقانه پر کشیده است.»

بسیاری از شهیدان مانند حجت الاسلام عبدالله میثمی، آرزو داشتند در شب شهادت حضرت زهرا (علیها السلام) شهید شوند و به آرزوی خود رسیدند.

خیلی از زن ها دوست دارند مردشان در کار خانه کمکشان کند؛ ولی من دوست نداشتم علی توی خانه کار کند. ناراحت می شدم.                                       روز هایی که خانه بود، در کار خانه کمکم می کرد. یک روز جمعه صبح، دیدم پایین شلوارش را تا کرده، زده بالا، آستین هایش را هم. پرسیدم                               «حاج آقا، چرا این طوری کرده ای؟»

رفت طرف آشپزخانه. گفت: « به خاطر خدا و برای کمک به شما.» رفت توی آشپزخانه و وضو گرفت. بعد هم شروع کرد به جمع و جور کردن. رفتم که نگذارم. در را رویم بست. «خانم! برید بیرون مزاحم نشوید!» پشت در التماس می کردم: «حاج آقا، شما را به خدا، بیا بیرون ناراحت می شوم. خجالت می کشم.» می گفت: «چیزی نیست، الان تمام می شود، می آیم بیرون.»

آشپزخانه را مرتب کرده بود. ظرف ها راچید سر جایش. روی اجاق گاز هم مرتب بود.

کف آشپزخانه را شسته بود. همه چیز از تمیزی برق می زد. نمی دانستم در مقابل این همه محبت به علی چه بگویم. مسافرت هم که می رفتیم، خیلی هوای بچه ها رو داشت و می گفت: «بچه هارو نگه می دارم، لااقل شما هم کمی راحت باشید.» بیست و دو سال با علی زندگی کردم . سخت بود؛ ولی راضی بودم. الان هم راضی ام. اگر بخواهم درباره ی آن روزها حرف بزنم، می گویم من درکنار علی خوشبخت بودم.