روزی حضرت موسی (علیه السلام)، در مناجات عرض کرد: « خدایا! از تو می خواهم که همنشین مرا در بهشت به من بنمایی تا او را بشناسم». در این هنگام، جبرئیل نازل شد و گفت: «ای موسی! خدای تعالی تو را سلام می رساند و می فرماید: «همنشین تو در بهشت، فلان مرد قصاب است». موسی (علیه السلام) آمد، تا به دکان او رسید، جوانی را دید که مشغول قصابی است و به مردم گوشت می فروخت. مدتی او را زیر نظر داشت، اما عمل برجسته ای از او ندید.

چون شب فرا رسید، قصاب مغازه اش را بست و به سوی خانه رفت. موسی(ع) نیز همراه او آمد. چون به در منزل رسید، موسی(ع) گفت: «ای جوان! آیا میهمان می خواهی؟». قصاب گفت: «میهمان حبیب خداست، بفرمایید، خوش آمدید!». جوان قصاب، مهمان ناشناس را به خانه آورد و غذایی آماده ساخت. آنگاه زنبیلی را که به شکل گهواره از سقف آویخته بود، فرود آورد. پیرزنی بسیار نحیف در آن بود. او را شستشو داد و سپس از غذایی که آماده ساخته بود، لقمه به دهانش گذاشت تا سیر شد. دوباره آن پیرزن را در زنبیل نهاد و زنبیل را به سقف آویزان کرد. در آن هنگام، پیرزن دهانش را حرکت داد و چیزی بر زبان آورد، اما موسی آن سخنان را نفهمید.

وقتی جوان قصاب با مهمان خود مشغول خوردن غذا شدند، موسی(علیه السلام) گفت: «ای جوان! بگو ببینم این پیرزن با تو چه نسبتی دارد؟»، جوان گفت:«او مادر من است و چون دستم از مال دنیا تهی است، نمی توانم برای او خدمتکاری استخدام کنم تا از وی پرستاری نماید. از این جهت، خودم عهده دار کارهای مادرم هستم». موسی پرسید:«ای جوان! وقتی به مادرت غذا دادی، او چه می گفت؟»، قصاب گفت:«هر بار که مادرم را تمیز می کنم و غذا به او می خورانم، در حقم دعا می کند. می گوید:« خدا تو را ببخشد و هم نشین حضرت موسی (علیه السلام) در بهشت قرار دهد!» موسی(علیه السلام) گفت: « ای جوان! به تو بشارت می دهم که خداوند دعای مادرت را درباره تو مستجاب فرموده است، زیرا من موسی هستم و جبرئیل مرا از این موضوع آگاه ساخت».

از «بینایی» تا «بینش»، فاصله بسیار است، هم چنان که فاصله «چشم» تا «دید»، زیاد است.

«بصیرت»، تیزبین تر از«بصر» است، گاهی آنان که چشم ندارند، بیناترند. «دیده از هر که گرفتند، بصیرت دادند». حتی «دل»، بهتر از«دیده» می بیند و می شناسد، ولی… به شرط آن که «چشم دل» را غبار نگرفته باشد.

آن وقت، «نگاه» از نگریستن لذت می برد، چرا که در چشم اندازش جلوه های دیگری پیدا می شود. به قول هاتف اصفهانی: «چشم دل» باز کن که «جان»بینی آنچه نادیدنی است، آن بینی.

معبر «عشق خدا»، از کجا گشوده می شود؟ باید چشم انداز بصیرت تو، بالاتر و وسیع تر از ماده و ظاهر باشد. حتی اگر خدا را دوست می داری، نه بخاطر خودت باشد، بلکه بخاطر او باشد. او که کانون همه خوبی ها و زیبایی هاست.

وقتی که هستی تو،عطیه و هدیه خداست، وقتی که غرق نعمت های اویی، مگر می توانی دوستش نداشته باشی؟

میان عاشق و معشوق، حبیب و محبوب، دوست و دوست دار، باید نوعی سنخیت و شباهت باشد.

محبت یک طرفه به سامان نمی رسد. «چه خوش بی، مهربانی و هردوسر بی…»

عشق، اگر عاشق را به هم سویی و هم سانی و هم رنگی با محبوب نرساند، نمی پاید و … اصلا از کجا که عشق باشد؟ یک ادعاست، یا هوس!

دل، اسیر عشق کیست و چیست؟

خداوند به موسی(علیه السلام) وحی کرد: «آن کس که گمان می کند محبت مرا در دل دارد، ولی شب ها تا صبح می خوابد، دروغ می گوید. مگر این که هر دوستی، خلوت با دوستش را می خواهد؟ ای موسی! خشوع قلب و خضوع بدن و اشک دیدگانت را به من هدیه کن، آنگاه مرا نزدیک خود خواهی یافت…».

این، محک شناخت عشق خداست.

عاشق کیست و عاشق نما کدام است؟

وقتی کاه جان ما، مجذوب کهربای جانان شد، آنگاه، «خدا» را می بینیم، نه «خود» را، و رضای «او» را میطلبیم، نه «خویش» را.

این، اوج خداجویی و عرفان است و رسیدن به «آزادگی» و نهایت «بندگی».

وقتی همه کارها برای خود و در جهت «خودمحوری» باشد، این جا نه توحید، که شرک و نه اخلاص، که عجب و طمع، حاکم گشته است. «خود»، یک چاه است.

گاهی یوسفِ روح و جانت در آن اسیر می ماند و زندانی می گردد. باید این یوسف گرفتار را از آن چاه بیرون آورد و «عزیز» ش ساخت.

آیا تا به حال، «هجرت در خویش» کرده ای؟

قرآن، هم «هجرت آفاقی» و هم «هجرت انفسی» را مطرح کرده است. هجرت از خود و در درون خویش، یعنی هجرت از ظلمت به نور، هجرت از «سیئات» به «حسنات»، از «ریا» به «خلوص»، از «معصیت» به «طاعت»، از «خود» به «خدا».

باید «خدا محور» بود، تا بت «نفس» قدرت پیدا نکند و شیطانک هایی چون خودخواهی، خودپسندی، خودبینی، خودستایی، خودنمایی، خودپرستی و… در «کعبه دل» حضور نیابند.

حضرت امام (قدس سره) فرمود: «… و آن چاهی که از همه عمیق تر است، چاه نفسانیت است».

کیست که نخواهد «عزیز مصر وجود» شود و «سلطان سریر شهود»، آن چنان که «شیخ بهایی» فرمود؟!

صد مُلک، ز بهر تو چشم به راه                   ای یوسف مصر، برآ از چاه

تا والی مصر وجود شوی                            سلطان سریر شهود شوی

جواد محدثی

آب هر چند کم هم که باشد وقتی از بالا به پایین می آید و افتادگی می کند، چقدر زیاد می شود و چه سر و صدایی بخصوص در دل شب پیدا می کند و اساساً وقتی به سنگی برخورد می کند رو سفید می شود و حالا اگر این آب بسیار و عظیم باشد، آبشار شده و تماشایی می شود و از دور و نزدیک به نظاره آن می آیند.

سید الشهدا(علیه السلام) آب حیات است و از سویی هم عظیم و بزرگ و البته در برابر خدا، افتاده و خاضع  و در روز عاشورا اوج افتادگی را از خود نشان داد و چه سر و صدایی در شب دنیا پیدا کرده و چه شکوه و عظمتی، چون با یک دنیا افتادگی و خضوع می گفت: «خُوَیدِمُک بِبابِک».  خدایا! خدمت گزار کوچک تو بر آستان توست، یعنی خود را کوچک می دید.

یکی از درس های بزرگ عاشورا این است که اگر خودت را کوچک دیدی بزرگ می شوی و اگر بزرگ دیدی کوچک می شوی.

چوب های نتراشیده و نخراشیده جنگل، زخم تیشه واره و رنده را متحمل می شوند ولی در عوض در پایان کار صاف و صیقلی شده و صفا یافته و قیمتی می شوند. انسان هم همین طور است، یعنی با زخم بلاها صیقل خورده و اهل صفا می شود.

وقتی اصحاب سید الشهدا (علیه السلام) به خاک و خون کشیده شدند، یکی از خطاب های حضرت به آنان این بود: «یا ابطال الصفا»، ای قهرمانان با صفا. یعنی ای یاران من اگر صفایی پیدا کردید به خاطر همین درد و رنج ها بود.

و این یک درسی است برای همه ما که تلخی ها و مصیبت ها را تحمل کنیم تا صاف و صیقلی شویم. آن شاعر عرب هم گفت: «الله در النائبات فانها صیقل الاحرار»، دست مصیبت ها درد نکند که به انسان ها آزادی و صفا داده و آن ها را صیقل می زند.

1. هر روز که از خواب بیدار می شوید قصد جدّی کنید که هر عملی که پیش آید رضای خدا را مراعات خواهم کرد ،آن وقت در هر کاری که می خواهید انجام دهید،نفع آخرت را منظور خواهید داشت و همین حال را تا شب  وقت خواب ادامه خواهید داد.

2. وقت خواب 5-4 دقیقه ای را درباره کارهایی که در طول روز انجام داده اید فکر کرده

و یکی یکی از نظر بگذرانید،هر کدام مطابق رضای خدا انجام یافته شکر کنید و در هر کدام تخلف کرده بودید استغفار بکنید و این رویه را هر روز ادامه دهید. این روش اگر چه سخت و در ذائقه نفس ، تلخ می باشد ،ولی کلید نجات و رستگاری است.

3. هر شب پیش از خواب اگر توانستید سوره مُسبّحات یعنی : سوره حدید،حشر ،صف،جمعه و تغابن را بخوانید و اگر نتوانستید سوره حشر را بخوانید.