سال به سال و نسل به نسل عزاداری را تجدید کنیم:

روایت شده است که هنگامی که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) به دختر خود حضرت فاطمه(علیها السلام) از کشته شدن فرزندش حسین(علیه السلام) و مصائبی که بر او وارد می شود، خبر دادند، فاطمه(علیها السلام) گریه ی شدیدی کرد و پرسید: ای پدر جان!این امر در چه زمانی واقع خواهد شد؟ رسول خدا(ص) فرمودند: در زمانی که من و تو و علی(ع) از دنیا رفته باشیم. در اینجا گریه ی حضرت فاطمه(علیها السلام) شدت بیشتری گرفت و سوال کرد: ای پدر جان! پس چه کسی بر او گریه خواهد کرد؟ و چه کسی به اقامه [و برپا کردن] عزا برای او پایبند و ملتزم خواهد شد؟

رسول خدا(ص) فرمودند: ای فاطمه! به درستی که زنان امت من بر بانوان اهل بیتم گریه خواهند کرد و مردان ایشان بر مردان اهل بیتم گریه می کنند و عزای حسین(ع) را هر ساله و نسلی پس از نسل دیگر تجدید خواهند کرد…

همیشه برای مصائب ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) عزادار باشیم:

امام صادق(علیه السلام) فرمود: خداوند رحمت کند شیعیان ما را، به تحقیق که مشارکت کردند با ما در مصیبت[و] با حزن و حسرت همیشگی بر مصایب امام حسین (علیه السلام) [با ما همدردی کردند].

امام رضا(علیه السلام) فرمود:

به درستی که روز حسین(ع) پلکهای چشم ما را[در اثر گریه های همیشگی] مجروح کرد و اشکهای ما را روان و جاری ساخت و عزیز ما را در سرزمین کربلا ذلیل کرد. کرب و غم نفس گیر و بلا و مصیبت را تا روز پایان برای ما به ارث گذاشت.

                                        منبع:کتاب جلوه های عزاداری در تعالیم اهل بیت(علیه السلام)