امام صادق(علیه السلام) فرمود:

برای حضرت مهدی(علیه السلام) گنجی[ذخیره شده] است در طالقان که از جنس طلا و نقره نیست و پرچمی که از هنگامی که پیچیده شده، باز نشده است و مردانی که قلبهایشان مانند قطعه های ضخیم آهن است و ذره ای شک در ذات خداوند با آن مخلوط نمی شود و از سنگ مستحکم تر است.

اگر آن مردان بر کوهها حمله ور شوند، آنها را از جا خواهند کَند. با پرچمهای خود به شهر و دیاری [از سرزمین ظالمان] رو نمی آورند مگر آنکه آن را ویران کنند. مانند آن است که عقابها بر روی اسبان آنها هستند. آنان [دست و صورت] خود را بر زین اسب حضرت می مالند و با این کار برکت می جویند و گرداگرد حضرت را می گیرند. در جنگها با جان خود از او محافظت می نمایند و هرچه را اراده کند، برای او آماده می کنند.

در بین آنان مردانی هستند که شبها به خواب نمی روند و در نماز خود زمزمه هایی دارند مانند صدای زنبوران. شبها را بر روی اعضای خود قیام می کنند و به عبادت می پردازند و صبح را بر روی اسبهای خود آغاز می کنند. راهبان شب و شیران روز هستند. آنان نسبت به حضرت از کنیزی که مطیع ارباب خودش است، مطیع تر و فرمان بردارتر هستند…

و آنان از خشیت خداوند ترسان هستند. برای شهادت دعا می کنند و آرزو دارند که در راه خدا کشته شوند.

شعار آنان ((یا لثارات الحسین علیه السلام)) [یعنی ما طلب کنندگان انتقامها، در مقابل خون حسین علیه السلام هستیم].  هنگامی که حرکت می کنند، رعب و وحشت پیشاپیش آنان تا محدوده ی یک ماه پیمودن را در حرکت است[و هنوز به شهری نرسیده اند، رعب و وحشت از آنان بر دل ظالمان آن دیار چیره می شود].