نجات سختی و شدت

عبدالله بن جعفر می گوید:« امیرالمومنین (علیه السلام) کلمات فرج و گشایش را به من یاد داد و من را باخبر کرد که این دعا را پیامبر (صلی الله علیه و آله) به او یاد داده است و امر نموده هنگامی که مشقت و سختی به تو رسید آن ها را بگو، (آن دعا چنین است:) هیچ خدایی نیست مگر خدایی که بلند مرتبه و بزرگ است. پاک و منزه است خدا، مبارک است خدا که پروردگار آسمان های هفت گانه و پروردگار عرش بزرگ است و سپاس مختص پروردگار جهانیان است».

                                                                                                        بحارالانوار ج 92 ص195

       خدایا روزی ام ده از جایی که گمان نمی بردم

امام صادق (علیه السلام) فرمود:« جبرئیل (علیه السلام) به نزد یوسف (علیه السلام) آمد در زمانی که او در زندان بود، پس به یوسف ( برای نجات از سختی زندان) گفت: سه مرتبه بعد از هر نماز واجب بگو: خدایا برای من در کارم گشایش و نجات قرار بده و از جایی که گمان دارم و گمان ندارم روزی ام بده».

                                                                                                      بحارالنوار ج 92 ص 185

       در آسایش و سختی بگو

امام صادق (علیه السلام) فرمود:« رسول خدا (صلی الله علیه و آله) چنین بودکه هنگامی که از چیزی خوشحال می شد، می فرمود: خدا را بر این نعمت سپاس و هر گاه امر ناراحت کننده ای به ایشان می رسید می فرمود: «خدا در هر حال ستودنی است».

                                                                                                      الکافی ج 2 ص 97

       هنگام شنیدن اذان

امام باقر (علیه السلام) فرمود:« پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) هنگامی که صدای موذن را می شنید که اذان می گفت، مانند آنچه را که موذن می گفت را تکرار می نمود».

                                                                                                    الکافی ج 3 ص 307

        ذکر روزانه

امام رضا (علیه السلام) از پدران بزرگوارشان نقل نمودند که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود:« کسی که هر روز صد مرتبه بگوید: هیچ خدایی نیست مگر خدایی که حق روشن است، بی نیازی  به سوی او می آید و فقر از او دور شده و در آتش به رویش بسته و در بهشت بر روی او باز می گردد».

                                                                                                 بحارالنوار ج 84 ص 8