مردی از انصار به خدمت امام حسین (علیه السلام) رسید  و از او در خواست کمک کرد.

امام (علیه السلام) فرمود: ای برادر انصاری آبروی خود را از درخواست حضوری حفظ کن و حاجتت را در نامه ای بنوس من هم انشاء الله به آن عمل خواهم کرد به گونه ای شاد گردی.

آن مرد هم در نامه نوشت:ای ابا عبدالله! فلان شخص پانصد دینار از من طلبکار است و بر گرفتن آن اصرار می ورزد، به او بگو به من مهلتی بدهد.

وقتی امام (علیه السلام) نامه را خواند به منزل رفت و کیسه ای آورد که هزار دینار در آن بود همه را به مرد فقیر داد و فرمود: با پانصد دینار آن وام خود را بپرداز و با پانصد دینار دیگر زندگی خود را اداره کن و جز از یکی از این سه کس در خواست نکن: مرد دین دار، یا صاحب مروت، و یا اصیل و خانواده دار، زیرا انسان دین دار به هنگام درخواست دیگران با کمک به آنها دینش را حفظ می کند و انسان با مروت به خاطر مروتی که دارد از کمک نکردن شرم دارد، و انسان اصیل می داند که تو با درخواستی که کردی از آبروی خود مایه گذاردی و با برآوردن حاجتت آبروی تو را حفظ می کند.⁽¹⁾

1. تحف العقول.

                                                                          منبع: قصه های تربیتی چهارده معصوم(علیه السلام)، تالیف محمدرضا اکبری.