آگاهی از لجبازی کودکان:

لجبازی در کودک کاملاً طبیعی است. همه کودکان تا حدی لجبازی می کنند، چون این طبیعت آنهاست که اطرافشان را آزمایش کنند و بفهمند تا کجا می توانند پیش روی کنند. با این حال، بچه ها حد و مرز خود را نمی شناسند و این وظیفه والدین است که محدودیت ها را برای آنها مشخص کنند. اینجاست که نقش مدیریتی پدر و مادر شروع می شود؛ و البته هر چه زودتر باشد، بهتر است.

راه حل چیست؟

نظم موثر، بهترین راه پیشگیری و همکاری با یک کودک لجباز است. برای به کار بردن این روش، باید از دو قانون استفاده کرد:

1_ در رفتار با کودک، باید ثابت قدم بود، یعنی شما و همسرتان باید از قبل، در مورد اینکه فرزندتان مجاز به انجام دادن چه کارهایی است و چه کارهایی را نباید انجام دهد، هماهنگ باشید. همچنین باید بدانید در صورتی که فرزندتان از حد خود تجاوز کرد، چگونه با او برخورد کنید؛ که در این مورد نیز نیاز به هماهنگی قبلی هست.

وقتی کودک کار خطایی انجام می دهد، نباید یکی از شما کودک را دعوا کند و دیگری از او حمایت کند. همچنین نباید در مورد یک عمل کودک، یک روز بی توجه باشید، ولی روز دیگر به خاطر همان کار او را دعوا کنید. نتیجه آنکه روش شما باید مداوم، مشابه و هماهنگ باشد.

2_ وقتی کودکی لجبازی می کند، آرام اما محکم و ثابت قدم باشید: اگر این دو قانون را درست اجرا کنید، کودک حد و حدود خود را درک می کند.

داشتن برنامه ریزی روزانه برای کودک باعث می شود تا شرایطی که باعث تنش شده است کم شود و کودک بفهمد که شما چه توقعاتی از او دارید. مثلاً بهتر است برنامه غذا، ساعت خواب و دیگر مسائلی که برای شما اهمیت دارد، از قبل مشخص کنید تا کودک بداند که شما چه توقعی از او دارید.

البته همان گونه که بچه ها موظف اند بدون سوال، برنامه مورد نظر شما را اجرا کنند، شما نیز باید وقتی برای کارهای مورد علاقه کودک در نظر بگبرید.

باید بدانید که کودکان نظرهای خاص خود را دارند و می توانند برای خود تصمیم بگیرند. این مسئله بخش مهمی از شکل گیری شخصیت کودک را شامل می شود. حتی گاهی اوقات،  زمانی را با در نظر گرفتن نظر او و مشورت با او، برای انجام دادن فعالیت دلخواهش تنظیم کنید.

پس این شمایید که مسائل قابل بحث و غیر قابل بحث را مشخص می کنید.

سخت گیری تا چه حد؟

والدین نباید در مورد تنبیه کودکانشان خیلی سهل انگار یا خیلی خشن عمل کنند؛ زیرا هر دو عملکرد، نتایج ناخوشایندی خواهد داشت. اگر کودکی بدون آنکه فرصت کافی برای تصمیم گیری داشته باشد، جواب منفی بشنود، هرگز قادر نخواهد بود برای خود تصمیم بگیرید یا نظر بدهد.

بهترین راه برای مهار کردن کودکی که بر سر مسئله ای پافشاری می کند، اجرای این سه راه حل است:

1_ آرام، اما محکم و قاطع به فرزندتان بگویید که به رفتارش خاتمه دهد و دوست ندارید که این کار را تکرار کند؛ چون به هیچ وجه آن را نمی پذیرید.

2_ اگر از کار خود دست بر نداشت، به او بگویید که اگر به کارش ادامه دهد، تنبیه خواهد شد. اخطار و آگاهی دادن از مراحل مهم به شمار می رود.

3_ در آخرین مرحله، اگر کودک به خواسته شما عمل نکرد، باید تنبیه شود؛ اما بهتر است در مورد چگونگی تنبیه هم اطلاعاتی کسب کنید که خود جای بحث دارد.

کنترل همیشگی والدین:

شخصیت کودک را ضعیف می کند. از سوی دیگر اگر کودک به حال خود رها شود یا والدینش به ندرت او را راهنمایی کنند و همیشه راه خودش را برود، نتیجه آن کودکی خواهد بود غیر قابل کنترل، که حرف والدینش هیچ تاثیری در او ندارد.