بدان! خدایی که گنج های آسمان و زمین در دست اوست ، به تو اجازه درخواست داده و اجابت آن را بر عهده گرفته است.

تو را فرمان داده که از او بخواهی تا عطا کند،درخواست رحمت کنی تا ببخشاید،و خداوند بین تو و خودش کسی را قرار نداده تا حجاب و فاصله ایجاد کند.

و تو را مجبور نساخته که به شفیع و واسطه پناه ببری،و در صورت ارتکاب گناه ،در توبه را مسدود نکرده است.در کیفر تو شتاب نداشته و در توبه و بازگشت،بر تو عیب نگرفته است.

در آنجایی که رسوایی سزاوار توست،رسوا نساخته و برای بازگشت به خویش ،شرایط سختی را مطرح نکرده است.

در گناهان ،تو را به محاکمه نکشیده و از رحمت خویش ناامیدت نکرده ،بلکه بازگشت تو را ،نیکی شمرده است.

هر گناه تو را یکی،و هر نیکی تو را ده به حساب آورده و راه توبه به روی تو گشوده است.

هر گاه او را بخوانی،ندایت را می شنود ،و چون با او راز دل گویی،راز تو را می داند.پس حاجت خود را به او بگوی،و آنچه در دل داری نزد او بازگوی،غم و اندوه خود را در پیشگاه او مطرح کن ،تا غم های تو را بر طرف کند و در مشکلات ،تو را یاری رساند.

و از گنجینه های رحمت او چیز هایی را در خواست کن که جز او کسی نمی تواند عطا کند،مانند عمر بیشتر،تندرستی بدن،و گشایش در روزی.

خداوند کلیدهای گنجینه های خود را در دست تو قرار داده  که به تو اجازه دعا کردن داد. پس هرگاه اراده کردی می توانی با دعا،در های نعمت خدا را بگشایی،تا باران رحمت الهی بر تو ببارد.

هرگز از تأخیر اجابت دعا ناامید نباش ،زیرا بخشش الهی به اندازه نیّت است. گاه در اجابت دعا تأخیر می شود تا پاداش در خواست کننده بیشتر و جزای آرزومند کامل تر شود. گاهی درخواستی می کنی ،اما پاسخ داده نمی شود،زیرا بهتر از آنچه خواستی به زودی یا در وقت مشخص ،به تو خواهد بخشید.

نهج البلاغه/ نامه 31.