«هو العلیم الحکیم»

نشست فرهنگی با موضوع «بررسی سند زیارت عاشورا» با صحبتهای طلبه، خانم جمارونی،

وی در ابتدا به بیان روایات و سند های مختلف ورود زیارت عاشورا سخن گفت و بیان داشت:  یک  روایت آن را  به امام محمد باقر(علیه السلام) نسبت می دهد و روایت دیگر به امام صادق (علیه السلام).

بعضی از نقل ها  از حاکی  از آن است که متن آن قدسی ست و از جبرئیل به پیامبر و از ایشان به ائمه که تا زمان امام باقر (علیه السلام) مخفی و در زمان ایشان علنی شد و نام عاشورا در زمان امام سجاد (علیه السلام) اظهار شد.

وی در ادامه به معنای زیارت اشاره کرد و گفت: زیارت یعنی قصد، قصد دیدن، به دیدار کسی رفتن. گرچه زیارت عاشورا در ظاهر زیارت امام حسین است.

اما در واقع قصد عاشورایی شدن است. در سراسر زیارت عاشورا و زیارت اربعین سخنی از برآورده شدن حاجات دنیایی زائر نیست و آنچه زائر می خواهد  کسب معرفت و رسیدن به کمال مورد قبول امام است.

در زیارت عاشورا مخاطب فقط امام حسین نیست  بلکه تمامی ائمه حضور دارند.

وی در ادامه در مورد خونخواهی مظلومان کربلا گفت: خون خواهی واقعی جز در زمان حضرت حجت انجام نخواهد شد. با وجود قصاص قاتلان توسط مختار دلیل لعن و طلب خونخواهی در زیارت عاشورا به قصد تربیت اصحاب برای امام زمان است.

 وی در علت نام گذاری عاشورا بیان داشت: دلیل آن این نیست که  چون این واقعه در دهم ماه محرم رخ داد در این صورت معنی عاشورا می شود دهم یا دهمین و این واژه را برای هر ماه دیگر می توان به کار برد و یا اعراب حجاز و عراق قبل از این واقعه نیز باید به نهم و دهم محرم تا سوعا و عاشورا می گفتند،اما هیچ سند تاریخی برای آن نیست و این دو نام از ابداعات امام سجاد(ع) می باشد.

اگر اینگونه بود بر اساس ضوابط عرب باید به آن عشر: ده، یا عاشرا: دهم و غیره گفته می شد.

اگر عاشورا و تاسوعا در زمره اعداد باشد بقیه اعداد هم باید بتوان تلفظ نمود:ثامونا-سابوعا-سادوسا و… اما می بینیم اینگونه نیست.

 ایشان  اظهار داشت: عشر به کسر شین  معاشرت و مصاحبت معنا می دهد و العاشورا: جایی که میل به معاشرت و رفاقت با امام به شدت بالا می رود.

در مورد کلمه تا سوعا هم اتسع : به معنی وسعت پیدا کرد، گشاد شد- التاسوع: چیزی که فراخی و گستردگی و ظرفیتش زیاد باشد، التاسوعا: جایی که بتوان ظرفیت را بالا برد. تاسوعا مقدمه ای است برای عاشورا و عاشورایی شدن.

 وی درادامه به کنیه حضرت اشاره داشت و گفت: امام فرزندی به نام عبدالله نداشت. به هنگام تولد، پیامبر ایشان را أباعبدالله خطاب قرار دادند و از همان وقت به این کنیه معروف بودند. می توان گفت در واقع دلیل آن اینست که  در واقع امام پدر معنوی بندگان خداست. هرکسی که خود را بنده خدا بداند و شرط عبودیت را به جا آورد امام حسین (ع) پدر معنوی اوست .