کودک انسان؛ پیش از آن که زبان به کلام بگشاید، زبان رفتار را می فهمد؛ پیش از آن که با مشاهده چشم از ما آگاه شود، با مخابره دل از وجود ما نقش می گیرد و پیش از آن که شنونده پیام های لفظی و عمدی ما باشد، تماشاگر رفتار طبیعی و غیر عمدی ما است؛ از این رو گاهی نقش والدین در تربیت بیش از آن که هشیارانه، پنهان، غیر مستقیم و غیرعمدی است.

گشودگی ذهن و دل

ذهن گشوده، اخلاق پذیرا، دل مهربان و باصفا، دریچه هایی هستند که وجود ما را به جهان، و جهان را به وجود ما راه می دهند؛ این گشایش و رهایش از جانب والدین به فرزندان منتقل می شود.

کوچک بزرگ

لزومی ندارد که فرزند خود را همواره به انجام دادن کارهای “بزرگ” وادار کنیم؛ کافی است به فعالیت و پیشرفت علاقه داشته باشد؛ حتی برای انجام دادن کاری “کوچک".

گودال “بودن” و “شدن”

ریشه بیشتر نا امنی ها، اضطراب ها، تضاد ورزی ها، حساسیت ها و بی قراری ها ی کودک به آن دلیل است که بین آنچه “هست” ، آنچه ” می خواهد باشد ” و آنچه ” می خواهد بشود” بسیار فاصله هست. این تفاوت ناشی از بی توجهی والدین به ” خود واقعی کودک ” است.

حس عبادت

عبادت، و در راس آن، اقامه نماز، شکوه حضور در نزد معبود است. برای شکوفا شدن هر چه بیش تر در نزد قدرت بی نهایت… ااین حس عبادت با حس والدین در هنگام عبادت به کودک القا می شود؛ بدون حرف، صوت، اصرار و اجبار.

نیک های بدنما

_ “چالش” های زندگی” روح ما را صیقل می دهد.

_ “رنج” های زندگی” زوایای پنهان وجود ما را آشکار می کند.

_ “ناکامی” های زندگی، بردباری ما را بیشتر میکند.

بنابراین

_ همه این ناستودنی ها،ستودنی هستند.

_ همه اینتلخی ها واجد شیرینی هستند.

_ همه این نیک های بدنما، خود عامل رشد، پختگی و شکوفایی هستند.

بیرون و اندرون

کودک ” وابسته “، با اتکا به تعریف و تمجید دیگران مسرور می شود ” مستقل ” ، با سرمایه های درونی خود شاداب می شود. والدین کدام یک از این دو نوع ویژگی را به فرزندان خود القا می کند؟

چگونگی و چیستی پیام

هنگامی که نصیحت های نیک والدین به فرزندانشان کارساز نیست، اشکال کار از محتوای نصیحت نیست. شاید از شکل گفتن و چگونگی انتقال و کیفیت بیان آن باشد؛ زیرا هنگام پند و اندرز، ” چگونه ” گفتن بسیار مهم تر از ” چه ” گفتن است.

اکسیر زهر و شهد

کیمیاگری در زندگی، قدرت و مهارت خاص می خواهد که اصل و اساس تربیت حکیمانه است.

تبدیل درد و رنج به آگاهی، و تبدیل تهدید ها و خطرها به فرصت های سازنده ، هنری است که فقط تربیت یافتگان اهل معنا از آن برخورددارند.

مربیان نامرئی

طبیعت و حوادث آن “مربیان نامرئی ” هستند که نمی توان قواعد آن را از پیش تعیین کرد و محدوده ی آن را در نقشه ذهنی مشخص کرد. چشم گشودن به واقعیت، بهرا گرفتن از نشانه ها و جلوه های آن بهترین منابع تربیتی برای رشد و توسعه شخصیت کودک است.

عوامل درون زا و برون زا

فرزندان ما همواره از دو عامل درونی (انگیزه ها و هیجان ها) و بیرونی (حوادث و وقایع طبیعی) تاثیر می پذیرند. آن کس که توان غلبه دادن عوامل درونی را بر عوامل بیرونی داشته باشد، بر سرنوشت خویش حاکم خواهد شد. این توانایی از همان سال های نخست زندگی آموزش داده می شود.

راهنمایی و راهیابی

وظیفه والدین، تنها آشنا کردن کودکان به حقایق زندگی نیست ، بلکه نشان دادن راه های رسیدن به حقایق نیز است تا آن ها خود به کشف معنا و مفهوم فضیلت زندگی دست یابند.