حضرت سيِّدُ الساجدين ،امام سجاد(علیه السلام) متجاوز از بيست سال براي مصائب پدر بزرگوارش امام حسين عليه السلام گريه كرد .وقتي غذا براي آن حضرت مي آوردند گريان مي شد ،موقعي كه آب نزد آن بزگوار مي آوردند ،آنقدر مي گريست كه آن آب مضائف مي شد .

يكي از غلامان آن حضرت عرض مي كند: يابن رسول الله مي ترسم كه شما خود را از گريه هلاك كنيد!! حضرت فرمود: من غم واندوه خود را به خدا شكايت ميكنم .من از لطف و مرحمت خدا چيزهايي مي دانم كه شما نمي دانيد .من هر وقت تشنگي فرزندان فاطمه (عليه السلام ) را يه خاطر مي آورم گريه راه گلويم را مي گيرد ،چگونه گريه نكنم در صورتي كه از آبي كه همه ي وحشيان ودرندگان از آن مي آشاميدند ممنوع و مضايقه نمودند و آن حضرت را با لب تشنه شهيد كردند؟.

و گاهي به حضرت مي گفتند: وقت آن نشده كه گريه شما به پايان برسد ؟

حضرت فرمود : «يعقوب پيامبر (علي نبينا و آلّه و عليه السلام )دوازده پسر داشت، يكي از فرزندانش حضرت يوسف ناپديد شد با آنكه جناب يعقوب پيامبر عليه السلام به علم نبوّت مي دانست فرزندش زنده است؛ ل‍كن آنقدر گريه كرد كه چشمانش نابينا گرديد.

       يك پسر گم كرد يعقوب از فراقش كور شد،

                                           من نگريم ؛چونكه يك عالم پدر گم كرده ام.

اختران همیشه جاوید، حاج سید جعفر قدس میر حیدری، ص 642

رَیان بن شبیب یکی از اصحاب امام رضا(علیه السلام) می گوید:  

« روز اول محرم ،خدمت امام رضا(علیه السلام) رسیدم،فرمودند: ای پسر شبیب ، محرم همان ماهی است که مردم جاهلیت ،در زمان گذشته ،به احترام آن ظلم  و کشتار را در آن ممنوع کرده بودند؛ و این ملت،نه احترام ماه خود را نگاه داشتند  و نه احترام پیامبر خود را. در این ماه فرزندان او را کشتند و زنان حرمش را اسیر کردند و اموالش را چپاول کردند.خدا هرگز این گناه آنها را نمی بخشد.

ای پسر شبیب : اگر تو می خواهی برای چیزی گریه کنی،برای حسین بن علی بن ابی طالب(علیه السلام) ،گریه کن که سرش را بریدند و 18 نفر از خاندانش را با او کشتند که در زمین مثل  و  مانندی نداشتند.

آسمان ها و زمین برای قتل او گریستند و 4 هزار نفر فرشته برای یاری او به زمین آمدند  ولی او را کشته یافتند و بر سر قبرش پریشان و غبارآلود هستند تا قیام مهدی؛ و از یاران او باشند و شعارشان « یا لثارات الحسین» است.»

اشکم از دیده روان است حسین                      نام تو  ورد زبان است حسین

مهدی فاطمه   خون    گریه   کند                      که بهار تو خزان است حسین

 امالی صدوق،مجلس 27،حدیث 5.

پنجره ها را باز کنید. بنگرید موج ملائکه را که دسته دسته در لیلة القدر تاریخ بر آستان مقدس سردار بی سر فرود می آیند  و بر قبر شش گوشه غریب ترین و مظلوم ترین مرد تاریخ و زیبا ترین روح حماسه بوسه می زنند.

ای نجابت آب،صراحت آئینه،صداقت آفتاب،مددی.

اگر عاشورا نبود؛جوشش تشنگی در آتش نمی سوخت و کودکان عطش بیابانگرد گمنامی نمی شدند.

اگر عاشورا نبود؛ما هر روز می شکستیم،ایستادن را نمی توانستیم،پرواز نمی دانستیم و آسمان هرگز و هیچگاه ما را  به چیزی نمی خرید و درب به رویمان نمی گشود.

اگر عاشورا نبود؛قحطی همه ما را می بلعید،درختان در عطش عمیق می سوختند و پاییز درختان عریان و سوخته را در وسعت خاموش بیابان ها  و  جنگل ها به هیچ امید بهاران رها می کرد.

اگر عاشورا نبود…!!           بیاییم در عاشورایی که در راه است، به راستی عاشورایی شویم.

سوالی در ذهنم بود. نزد امام صادق(علیه السلام) رفتم. اجازه خواستم که بنشینم. از ایشان درباره ی علت نامگذاری عرفه و عرفات پرسیدم. حضرت فرمود:« ای معاویه بن عمّار! جبرئیل،حضرت ابراهیم(علیه السلام) را در روز عرفه بیرون آورد. وقتی که ظهر شد به وی گفت:«ای ابراهیم! به گناهت اعتراف کن و عبادت هایت را بشمار. از این رو  [به آن روز عرفه  و به این سرزمین] عرفات گفته می شود ، چون جبرئیل گفت: اعتراف کن و او هم اعتراف کرد.»

 * علل الشرایع، ص 436

پیامبر (صلی الله علیه وآله و سلم) در عرفات وقوف کرد. نزدیک بود خورشید غروب کند. فرمود :ای بلال ! مردم را ساکت کن تا به سخنم گوش دهند.» بلال برخاست و گفت:« به سخن پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) گوش فرا دهید». حضرت فرمود:«  ای مردم! جبرییل هم اینک نزد من آمد و از پروردگارم  به من سلام رساند و گفت: خدای متعال اهل عرفه را آمرزید  و بدهکاری های آنان را تضمین نمود.» عمر برخاست  و گفت:« ای رسول خدا! آیا این که فرمودید فقط مخصوص ماست؟» پیامبر فرمود:« این برای شما و همه ی کسانی است که پس از شما تا قیامت می آیند.»

فروع کافی، ج 4،ص 258.

رهایی از آتش

پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: « ما مِن یَومٍ أَکثَرَ أن یُعتِقَ اللهُ فیهِ عَبدَاً مِنَ النّارِ مِن یَومِ عَرَفَةَ؛ خداوند در هیچ روزی به اندازه ی روز عرفه،بندگان را از آتش دوزخ نمی رهاند.»1

مباهات به اهل عرفه

و باز  فرمودند:« اِنَّ اللهَ یُباهِی مَلائِکتَهُ عَشِیَّةَ عَرَفَةَ بِأَهلِ عَرَفةَ فَیَقُولُ: اُنظُروا اِلی عبادی أتونی شُعثاً غُبراً؛ خداوند در غروب عرفه نزد فرشتگانش به اهل عرفه می بالد و می گوید: بندگانم را بنگرید!  ژولیده و  غبارآلود ،نزد من آمده اند. » 2

گناهکارترین فرد در روز عرفه

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرمایند:« أَعظَمُ أهلِ عَرَفاتٍ جُرماً مِنِ انصَرَفَ و هو یَظُنِّ انَّهُ لَن یُغفَرَ لَهُ؛گناهکار ترین فرد در عرفات کسی است که از آنجا باز می گردد در حالی که گمان می برد آمرزیده نخواهد شد.»3

فقط در عرفات

امام علی (علیه السلام) فرمودند: « مِنَ الذُّنوبِ ذُنوبٌ لا تُغفَرُ الا بِعَرَفاتٍ؛ برخی از گناهان جز در عرفات بخشوده نمی شوند.»4

هر چه می خواهی ،بخواه

امام صادق (علیه السلام) فرمود:« تَخَیَّر لِنَفسِکَ مِنَ الدُّعاءِ ما أحبَبتَ واجتَهِد،فَاِنّهُ (یَومَ عَرَفَة) یَومُ دَعاءٍ وَ مَسألَةٍ ؛ هر چه می خواهی برای خود دعا بخوان  و [در دعا کردن] بکوش که آن روز   (روز عرفه)روز دعا و درخواست است.»5

خدایا چگونه ام؟

امام حسین فرمود:« إالهی أَنا الفَقیرُ فی غِنایَ فَکیفَ لا أکونُ فقیراً فی فقری؛ خدایا ! من در حال بی نیازی نیازمندم؛پس چگونه در حال فقر نیازمند [تو] نباشم؟»6

1. صحیح مسلم،ج 4،ص 107                                  2. مسند احمد،ج2،ص 224

3. بحارالانوار،ج 99،ص 248                                      4. دعائم الاسلام،ج 1، ص 294

5. التهذیب الاحکام،ج 5،ص 182                              6 . بحار الانوار،ج 98، ص 225

درباره علت نامگذاری کعبه مطالب گونانی را عنوان کرده اند؛بعضی ها می گویند: خانه خدا؛کعبه مقدس از آن جهت که مکعبی است،کعبه نامیده شده است،لیکن از رسول خدا (صلی الله و علیه و آله و سلم) حدیثی نقل شده است که فرموده اند:

«سُمِّیَتِ الکَعبَةُ  کَعبَةَ لِأَ نَّها في وَسَطِ الاَرضِ».

« خانه کعبه به نام کعبه نامگذاری شد،زیرا در وسط زمین واقع شده است.»1

اطلس جهانی مرکزیت شهر مکه را نشان نمی دهد ولی چنانچه فقط خشکی ها را در نظر بگیریم ،یعنی قاره ها را ملاحظه کنیم و اقیانوس ها را استثنا کنیم ،وسطیت کعبه و قبله بودن آن به خوبی نمایان می گردد.

درباره همین مطلب؛یکی از دانشمندان مسلمان مصری در مقاله ای علمی نکات بسیار جالبی را مطرح و اثبات کرده است که خانه ی کعبه در مرکز قاره ها قرار دارد.

این شخصیت برجسته علمی،آقای دکتر حسین کمال الدین احمد ابراهیم نام دارد. او رییس بخش هندسه مدنی در دانشکده مهندسی دانشگاه ریاض و استاد دانشگاه های قاهره و بغداد می باشد.

وی که صاحب تالیفات و مقالات علمی متعدد است؛ با مشورت و همکاری جمعی از دانشمندان مصری و غیر مصری ،تحقیقات وسیع علمی و فنی در مشخص کردن جهت قبله برای مردم جهان ،اثبات کرد که مکه در وسط ربع مسکون کره زمین قرار دارد.

وی در مقدمه مقاله اش می نویسد: شایان ذکر است که من پس از آن که خطوط اولیه این بحث را  ترسیم کردم و جایگاه قاره های زمین را به تصویر کشیدم ،به این نتیجه رسیدم که شهر مکه مرکز دایره ای است که از همه قاره های جهان می گذرد ؛به عبارت دیگر قسمت خشکی زمین به صورت منظم در پیرامون کعبه توزیع شده است و بدین سان مکه را می توان مرکز بخش خشکی زمین دانست و خداوند بزرگ راست فرمودکه :

« وَ کَذلِک أَوحَینا إِلَیکَ قُرآنَاً عَرَبیّاً لِتُنذِرَ أُمَّ القُری وَ مَن حَولَها»2

1. من لا یحضره الفقیه124:2

2.ره توشه حج ،جلد 3،ص 44،به نقل از مجله «البحوث الاسلامیه» شماره 2،مورخ 1395 ه. ق.