کشف افق های تازه:

به وجود آوردن زمینه های پیوند و دوستی با کتاب، از اهمیتی خاص برخوردار است، کتابخوانی علاوه بر ایجاد ارتباط بین ما و مطالعه، درهای دانش و بینش را بر روی ما باز می کند و آگاهی های زوشنی بخشی به خواننده می دهد و افق های جدیدی از اندیشه و فهم را در برابر آدمی می گشاید.

ترویج کتابخوانی:

یکی از راه های علاقه مند کردن کودکان به کتاب و کتابخوانی این است که بزرگترها آثار برتر کودکانه ای را گزینش کنند و در فرصت مناسب برای بچه ها بخوانند. این کار باعث می شود کودکان و فرزندان مان، کتاب دوست و علاقمند به کتابخوانی بار بیایند و این عشق و علاقه در وجودشان نهادینه و ماندگار بشود. تهیه و خرید کتاب و تشویق و ترغیب بچه ها به مطالعه و همراهی به آن ها در بازدید از نمایشگاه ها و کتابفروشی ها و هدیه دادن کتاب می تواند تاثیر زیادی در علاقه مند کردن کودکان به کتاب و کتابخوانی داشته باشد.

عادت به کتابخوانی:

باعث تاسف است عادت به مطالعه هنوز در جامعه ما رواج نیافته و هنوز عده ای کتاب و حتی روزنامه نمی خوانند باید برای رشد فرهنگ عمومی تلاش بکنیم، تا همه اهل مطالعه باشند، به هنگام کارهای روزمره رفت و آمد و در دیگر فرصت های زندگی، لحظه های ارزشمندی وجود دارند که می توانیم از آن بهترین بهره را ببریم و همت کنیم. همراه خود، کتاب یا هر سرگرمی مفید و آموزنده دیگری داشته باشیم، تا عمر و وقت مان هدر نرود. زمان های بسیاری از دست می دهیم که فرصت آن باز نمی گردد و از بسیاری از لحظه های آموختن، کمترین سود و استفاده را می بریم! راستی چرا همواره کتاب یا هر آفرینش فرهنگی ممکن، در دست و کنار و همراه ما نیست!؟

بزرگترین کتاب:

نام کتاب که می آید، افتخار می کنیم«قرآن» بزرگ ترین و شریف ترین کتاب آفرینش از آن ماست. سربلندیم به این که«قرآن»، کتاب نور و هدایت، شفا و رحمت و خیر و برکت متعلق به ماست. به همه عالم فخر میکنیم که به این کتاب ایمان داریم و در سایه آن  از هر گزندی محفوظیم.

کتاب خوب:

فروشنده پرسید: چه کتابی می خواهی؟ گفتم: کتابی که مهربان باشد و چهره ایمانی روحم را به ناخن ما دیگری و بی دینی نخراشد، کتابی که روح تشنه مرا در کویر جهل و نادانی رها نکند، کتابی که هم دل و هم زبان من باشد و مرا در غربت بیگانگان و اجنبی ها فرو نبرد… کتابی که راستگو باشد و در دل من به جای پاشیدن بذر واقع گرایی، بذر دروغ و نفاق و کج فهمی نکارد؛ کتابی که دوست و خیرخواه من باشد.

کتاب، رشته نجات:

کتابی را باید خواند که از او بگوید؛ از او که جهان در ید حکمت و دانش اوست. کتابی را باید خواند که از انسان بگوید که از کجا آمده و به کجا خواهد رفت. کتابی را باید خواند که از بایدها و نبایدها بگوید؛ مثل چراغی در راه، در شبی تاریک. کتابی را باید خواند که دل را بیدار کند و قلب را امیدوار، دست و دل را به تلاش وا دارد و پای را به رفتن. کتابی را باید خواند که رشته ای برای بیرون آمدن از چاه جهل، به آسمان معرفت باشد. کتابی را باید خواند که شمیم عطرش مشام جان را از مستی معرفت و شناخت لبریز کند. کتاب خواندن یعنی یافتن دوستی تازه، یعنی یک پله بالا رفتن در دانستن و معرفت، یعنی گشودن یک پنجره از نور به روی زندگی، یعنی کنار رفتن پرده نادانی از پیش چشم حکمت و دانش و یعنی نفس کشیدن در هوای تازه دانستن و آگاهی.

پرنده بر شانه انسان نشست. انسان با تعجب روبه پرنده کرد و گفت: اما من درخت نیستم. تو نمی توانی روی شانه من آشیانه بسازی.

پرنده گفت: من فرق آدم ها و درخت ها را خوب می دانم، اما گاهی پرنده ها و انسان ها را اشتباه می گیرم.

انسان خندید و به نظرش این بزرگ ترین اشتباه ممکن بود.        

پرنده گفت: راستی چرا پر زدن را کنار  گذاشتی؟  

انسان منظور پرنده را نفهمید، اما باز هم خندید.

پرنده گفت: نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است.انسان دیگر نخندید؛ انگار ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد. چیزی که نمی دانست چیست. شاید یک آبی دور، اوج دوست داشتنی.

پرنده گفت: غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم که بال زدن از یادشان رفته است. درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است، اما اگر تمرین نکند فراموشش می شود. پرنده این را گفت و پر زد. انسان رد پرنده را دنبال کرد تا اینکه چشمش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبیِ بزرگ بالای سرش آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد. احساسی در وجودش پیچید: یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودند؟ زمین و آسمان، هر دو برای تو بود ولی تو آسمان را ندیدی.

آن گاه دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی بال هایش را احساس کرد.            

گستره کتاب:

کتاب مثل اقیانوس بیکرانی است که ناشناخته های بسیاری دارد و هرکس به فراخور حالش دل به ژرفای آن می سپارد و با انبانی پُر باز می گردد. در این دریای عمیقِ معرفت، گوهرهای نابی وجود دارد که تنها تلاشگران چیره دست می توانند به آن دست بیابند.

میراث پایدار:

کتاب میراثی ماندگار و پدیده ایی شکوهمند و با ارزش است که زندگی بشر را روشن می کند و خداوند بزرگ معجزه ابدی آخرین فرستاده اش را کتاب قرار دارد؛ کتابی که سرآمد همه کتاب هاست. آیین آسمانی ما، پرچمدار کتاب و کتابخوانی است. اگر  در تاریخ اسلام کاوش کنیم، این حقیقت را که اسلام، دین اندیشه و معرفت، آیین دانش و معنویت است به روشنی در می یابیم؛ ما وارث نظام گرانبها و فرهنگ پویا و تمدن والای اسلامی هستیم، تا به چه میزان با برخورداری از آثار مکتوب در راه احیای این فرهنگ بکوشیم.

سرگذشت کتاب:

کتاب در طول سالیان دراز، سرگذشتی تلخ و شیرین داشته است، زمانی در غربت و تنهایی و زمانی در اوج شکوفایی بوده است اما نقش برجسته و سازنده کتاب در تکامل فردی و اجتماعی مشهود است. سزاوار نیست به چنین عنصر مهمی کم توجّه باشیم و آن را فراموش کنیم.

اثری ماندگار:

با ایمان و اخلاص می شود آثار خوب و زیبایی وجود آورد. یک کتاب خوب زمانی می تواند تاثیرگذار و خاطره انگیز و ماندگار باشد که نیازهای خوانندگانش را برآورده و به سوالات شان پاسخی قانع کننده و استوار بدهد.

بی مانندترین گوهر:

بسیاری از کتاب ها صدف های گرانبهایی هستند که تنها با یک بار خواندن، گوهر وجودشان را نمی توان به دست آورد. این آثار نیاز به تدبّر دوباره خوانی و کند و کاو دارند؟ کتاب های استاد شهید مطهری از این نمونه اند.

سال به سال و نسل به نسل عزاداری را تجدید کنیم:

روایت شده است که هنگامی که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) به دختر خود حضرت فاطمه(علیها السلام) از کشته شدن فرزندش حسین(علیه السلام) و مصائبی که بر او وارد می شود، خبر دادند، فاطمه(علیها السلام) گریه ی شدیدی کرد و پرسید: ای پدر جان!این امر در چه زمانی واقع خواهد شد؟ رسول خدا(ص) فرمودند: در زمانی که من و تو و علی(ع) از دنیا رفته باشیم. در اینجا گریه ی حضرت فاطمه(علیها السلام) شدت بیشتری گرفت و سوال کرد: ای پدر جان! پس چه کسی بر او گریه خواهد کرد؟ و چه کسی به اقامه [و برپا کردن] عزا برای او پایبند و ملتزم خواهد شد؟

رسول خدا(ص) فرمودند: ای فاطمه! به درستی که زنان امت من بر بانوان اهل بیتم گریه خواهند کرد و مردان ایشان بر مردان اهل بیتم گریه می کنند و عزای حسین(ع) را هر ساله و نسلی پس از نسل دیگر تجدید خواهند کرد…

همیشه برای مصائب ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) عزادار باشیم:

امام صادق(علیه السلام) فرمود: خداوند رحمت کند شیعیان ما را، به تحقیق که مشارکت کردند با ما در مصیبت[و] با حزن و حسرت همیشگی بر مصایب امام حسین (علیه السلام) [با ما همدردی کردند].

امام رضا(علیه السلام) فرمود:

به درستی که روز حسین(ع) پلکهای چشم ما را[در اثر گریه های همیشگی] مجروح کرد و اشکهای ما را روان و جاری ساخت و عزیز ما را در سرزمین کربلا ذلیل کرد. کرب و غم نفس گیر و بلا و مصیبت را تا روز پایان برای ما به ارث گذاشت.

                                        منبع:کتاب جلوه های عزاداری در تعالیم اهل بیت(علیه السلام)

امام صادق(علیه السلام) فرمود:

برای حضرت مهدی(علیه السلام) گنجی[ذخیره شده] است در طالقان که از جنس طلا و نقره نیست و پرچمی که از هنگامی که پیچیده شده، باز نشده است و مردانی که قلبهایشان مانند قطعه های ضخیم آهن است و ذره ای شک در ذات خداوند با آن مخلوط نمی شود و از سنگ مستحکم تر است.

اگر آن مردان بر کوهها حمله ور شوند، آنها را از جا خواهند کَند. با پرچمهای خود به شهر و دیاری [از سرزمین ظالمان] رو نمی آورند مگر آنکه آن را ویران کنند. مانند آن است که عقابها بر روی اسبان آنها هستند. آنان [دست و صورت] خود را بر زین اسب حضرت می مالند و با این کار برکت می جویند و گرداگرد حضرت را می گیرند. در جنگها با جان خود از او محافظت می نمایند و هرچه را اراده کند، برای او آماده می کنند.

در بین آنان مردانی هستند که شبها به خواب نمی روند و در نماز خود زمزمه هایی دارند مانند صدای زنبوران. شبها را بر روی اعضای خود قیام می کنند و به عبادت می پردازند و صبح را بر روی اسبهای خود آغاز می کنند. راهبان شب و شیران روز هستند. آنان نسبت به حضرت از کنیزی که مطیع ارباب خودش است، مطیع تر و فرمان بردارتر هستند…

و آنان از خشیت خداوند ترسان هستند. برای شهادت دعا می کنند و آرزو دارند که در راه خدا کشته شوند.

شعار آنان ((یا لثارات الحسین علیه السلام)) [یعنی ما طلب کنندگان انتقامها، در مقابل خون حسین علیه السلام هستیم].  هنگامی که حرکت می کنند، رعب و وحشت پیشاپیش آنان تا محدوده ی یک ماه پیمودن را در حرکت است[و هنوز به شهری نرسیده اند، رعب و وحشت از آنان بر دل ظالمان آن دیار چیره می شود].

به فرزندش امام محمد باقر(علیه السلام) فرمود: «فرزندم با پنج کس همنشینی و رفاقت مکن! از همنشینی با دروغگو پرهیز کن؛ زیرا او مطالب را بر خلاف واقع نشان می دهد. دور را نزدیک و نزدیک را به تو دور جلوه می دهد. از همنشینی با گناهکار و لاابالی بپرهیز؛ زیرا او تو را به بهای یک لقمه یا کمتر از آن می فروشد.

از همنشینی با بخیل پرهیز نما که او از کمک مالی به تو، آن گاه که بسیار به او نیازمندی، مضایقه می کند.از همنشینی با احمق اجتناب کن؛ زیرا او می خواهد به تو سودی برساند ولی به تو زیان می رساند. از همنشینی با قاطع رحم بپرهیز که او در سه جای قرآن مورد لعن و نفرین قرار گرفته است.»

پرسش: چرا گاهی دعاها و خواسته های ما برآورده و مستجاب نمی شود؟

پاسخ: دعا نشان از فروتنی، تواضع، خاکساری، خشوع و خضوع به درگاه موجودی عزیزتر و مقتدر، توانا و بلند مرتبه است؛ در مقام دعا باید دانست که “من” هیچ نیست و هرچه هست “اوست” باید باور کرد که من مخلوقم و او خالق من.

امام علی (ع) در پاسخ به این سوال که خداوند فرموده: “ادعونی استجب لکم؛ بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را ” پس چرا دعا می کنیم ولی دعایمان اجابت نمی شود؟ فرمود: زیرا دل های شما هشت خیانت کرده است:

1.شما خدا را شناختید اما حق او را چنان که بر شما واجب است ادا نکردید. بنابراین، شناخت شما به کارتان نیامد.

2. ایمان به رسول خدا(ص) آوردید، اما با سنت او مخالفت کردید، پس فایده ایمان شما چیست؟

3. قرآن را خواندید ولی عمل نکردید.

4. گفتید از آتش جهنم می ترسید اما در هر وقت با گناهان خود بدن های خود را آماده عذاب ساختید.

5. اظهار تمایل به بهشت کردید اما کاری که شما را از بهشت دور می کند انجام دادید.

6. از نعمت های خدا استفاده کرده ولی سپاسگذاری نکردید.

7. خداوند شما را به دشمنی شیطان امر کرده، شما با زبان با او دشمنی کردید ولی در عمل با او مخالفت نکردید.

8. عیب های مردم را جلوی چشم خود قرار دادید اما عیوب خود را پشت سر انداختید.

با توجه به این امر چگونه انتظار اجابت دعا دارید؟ پس خودتان را اصلاح و تقوا پیشه کنید تا دعاهای شما مستجاب شود.

امام صادق(ع) نیز در پاسخ به گروهی که از آن حضرت پرسیدند: چرا ما دعا می کنیم، اما مستجاب نمی شود؟ فرمودند: “چون کسی را می خوانید که نمی شناسیدش".

همچنین پیامبر خدا(ص) در این باره می فرمایند: ” همانا بنده دستش را (برای دعا) به درگاه خدا بالا می برد در حالی که خوراکش حرام است؛ با چنین حالی، چگونه دعایش مستجاب شود؟ “.

امام علی(ع) درباره این که چه حکمت هایی در تاخیر استجابت دعاست؟ می فرمایند:

” تاخیر در اجابت دعا تو را نومید نگرداند؛ زیرا که بخشش(خداوند) بسته به نیت تو است؛ چه بسا که در برآوردن خواهشت تاخیر شود، تا بدین وسیله خواهنده را پاداش بزرگتر و امیدوار (به بخشش الهی) را بخشش بیشتر دهد؛ بسا باشد که خیری بخواهی و به تو داده نشود اما دیر یا زود بهتر از آن به تو داده شود، یا برای خیر و مصلحت تو از تو دریغ شده است. و بسا خواسته ای که برآورده شود موجب نابودی و تباهی دین گردد".

آن حضرت همچنین فرمودند: “خداوند عزوجل به عیسی بن مریم علیه السلام وحی فرمود: به اشراف بنی اسرائیل بگو که… من دعای هیچ یک از شما و هیچ یک از کسانی را که حقی از مخلوقات مرا به گردن دارند، اجابت نمی کنم".

امام باقر(ع) نیز در بیان موانع استجابت دعا می فرمایند:” (گاه) بنده از خداوند حاجتی را می خواهد و از شان خداست که آن را در آینده ای نزدیک، یا با تاخیر برآورده سازد؛ اما بنده بعداً مرتکب گناهی می شود. پس، خداوند تبارک و تعالی به فرشته می گوید: حاجت او را برآورده مساز و او را از آن محروم گردان: زیرا که او خود را در معرض خشم من نهاد و مستوجب محرومیت از سوی من شد".

رسول مکرم اسلام همچنین فرمودند: ” بدانید که خداوند، دعایی را که از دلی غافل و بی خبر باشد، نمی پذیرد".