برخورد با نوجوانان باید به گونه ای باشد که به تشدید عصبانیت، عصیان گری و عناد منجر نگردد.             زیرا چنین روحیاتی به اندازه کافی در سنین بلوغ وجود دارد. مهم ترین امری که والدین باید به خاطر داشته باشند، این است که آن ها نه دیگر با یک کودک، بلکه با یک فرد بالغ روبرو هستند. بسیاری از شیوه هایی که در برخورد با کودکان کارآیی قابل ملاحظه ای دارند، در صورت تجویز برای برخورد با نوجوان مسئله ساز می شود. یک نوجوان ممکن است انتظار داشته باشد که مانند فرد بالغ با او برخورد کنند، اما رفتارش مانند کودکان باشد. از سوی دیگر والدین نیز ممکن است به فرزند خود نصیحت کنند که مانند افراد بالغ رفتار کند. ولی برخورد خود آن ها با او مانند برخورد کودکان باشد.

شیوه هایی که باید مورد توجه قرار بگیرد:                                               

اجتناب از به کاربردن زور و فشار:

هرگاه وارد مشاجره و اعمال فشار به نوجوانان شدید، بدانید که بازنده خواهید شد. اگر در مواردی با نوجوانان اختلاف پیدا کردید، به جای  وارد آوردن فشار، بکوشید قوانینی وضع کنید که از طریق آن اختلاف های تان را برطرف سازید. برخی والدین با فرزندان خود مشاجره می کنند و انتظار دارند همیشه پیروز شوند و فرزند خود را وادار سازند تا به آن چیزی که آن ها صحیح می دانند عمل کند. این والدین همواره در حال نبرد با فرزندان شان هستند.

گاهی اوقات بهتر است شیوه های کنترل را تغییر دهیم. اگر نوجوان به نصیحتی گوش فرا نمی دهد، به جای مجبور ساختن وی به اطاعت و تقلید، بهتر است در بعضی خواسته ها که خطری ندارد، بگذریم راهی را که ما نادرست می دانیم، بپیماید و پیامدهای آن را پذیرا شود. از این طریق می توانیم همکاری وی را جلب کنیم.

نبود گسترش روابط:

با توجه به اینکه نوجوانان تمایل زیادی به صحبت کردن با والدین ندارند، برقراری ارتباط با آنها دشوار است. متاسفانه بخش عمده ای از گفت و گوهای والدین با فرزند نوجوان خود نیز در نصیحت کردن، اصلاح اشتباهات و آموزش به آن ها خلاصه می شود. از این رو آنان سخنان شما را بیشتر به عنوان یک سخنرانی تلقی می کنند، تا یک ارتباط دوستانه. برای بهبود این روابط باید مکالمات خود رابر دلبستگی های آن ها متمرکز کنیم مثل: ورزش، سرگرمی، لباس و … برای برقراری چنین ارتباطی با فرزندان خود وقت آزاد و کافی به این امر اختصاص دهید.

ادامه دارد…