گفتم: چقدر احساس تنهایی می کنم!

گفتی: فانی قریب، من که نزدیکم (بقره/ 186)

گفتم: تو همسشه نزدیکی! من دورم… کاش می شد بهت نزدیک شم!

گفتی: و اذکر ربک فی نفسک تضرعا و خیفه و دون الجهر من العقول با لغدو و الاصال، هر صبح و عصر، پروردگارت رو پیش خودت، با خوف و تضرع، و با صدای آهسته یاد کن (اعراف/205)

گفتم: این هم توفیق می خواهد!

گفتی: اَلا تحبون ان یغفر الله لکم، دوست ندارید خدا ببخشدتون؟! (نور22)

گفتم: معلومه که دوست دارم منو ببخشی

گفتی: و استغفروا ربکم ثم توبو الیه، پس، از خدا بخواهید ببخشدتون و بعد توبه کنید.(هود/19)

گفتم: با این همه گناه … آخه چیکار میتونم بکنم؟!

گفتی: الم یعلموا ان الله یقبل التوبه عن عباده، مگه نمی دونید خداست که توبه رو از بنده هاش قبول می کنه؟! (توبه/104)

گفتم: دیگه روی توبه ندارم!

گفتی: الله العزیز العلیم غافر الذنب و قابل التوب،(ولی) خدا عزیز و دانا، او آمرزنده ی گناه هست و پذیرنده ی توبه (غافر/2-3)

گفتم: با این همه گناه، برای کدوم گناهم توبه کنم؟

گفتی: ان الله یغفر الذنوب جمیعا، خدا همه ی گناه ها رو می بخشه (زمر/53)

گفتم: یعنی بازم بیام؟ بازم منو می بخشی؟

گفتی: و من یغفر الذنوب الا الله، به جز خدا کیه که گناهان رو می بخشه؟ ( آل عمران/135)

گفتم: نمی دونم چرا همیشه در مقابل این کلامت کم میارم! آتیشم می زنه! عاشق می شم!  ….توبه می کنم.

گفتی: ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین، خدا هم توبه کننده ها و هم اونایی که پاک هستند رو دوست داره (بقره/222)

ناخواسته گفتم: الهی و ربی من لی غیروک

گفتی: الیس الله بکاف عبده، خدا برای بنده اش کافی نیست؟ (زمر/ 36)

گفتم: در برابر این همه مهربونیت چیکار می تونم بکنم؟

گفتی: یا ایها الذین آمنو اذکروا الله ذکرا کثیرا و سبحو بکره و اصیلا هو الذی یصلی علیکم و ملائکته لیخرجکم من الظلمات الی النور و کان بالمومنین رحیما، ای مومنین! خدا رو زیاد یاد کنید و صبح و شب تسبیحش کنید. او کسی هست که خودش و فرشته هایش بر شما درود و رحمت می فرستن تا شما رو از تاریکی ها به سوی روشنایی بیرون بیارن. خدا نسبت به مومنین مهربونه (احزاب/ 41- 43)

با خودم گفتم: خدا… خالق هستی… با فرشته هاش… به ما درود بفرستن تا آدم بشیم…؟!!!!

بین امام سجاد(علیه السلام) و پسر عموی او (حسن بن حسن) کدورتی وجود داشت. حسن که در دل ناراحت بود و به فکر آزار آن حضرت افتاد. از این رو به مسجدی رفت که امام(علیه السلام) و اصحابش با یکدیگر بودند. در برابر امام (علیه السلام) قرار گرفت و آن گاه بدگویی و سخنان آزار دهنده ای نبود مگر این که نسبت به آن حضرت روا داشت و امام (علیه السلام) در برابر همه ی سخنان او سکوت کرد. وقتی بدگویی های او به پایان رسید رها کرد و رفت.

چون شب فرارسید امام سجاد(علیه السلام) به منزل او رفت و درب زد.

وقتی حسن درب را باز کرد و به او فرمود: ای برادر اگر در آنچه که به من بدگویی کردی راست گفتی خداوند مرا ببخشاید، و اگر نسبت دروغ دادی خداوند تو را مورد بخشش قرار دهد. والسلام علیک و رحمة الله. آن گاه برگشت و رفت.

حسن که این برخورد زیبای امام(علیه السلام) را مشاهده کرد به دنبال او رفت و امام را در بغل گرفت و گریه کرد به گونه ای که حضرت برای او رقت کرد. آن گاه قسم یاد کرد دیگر به آن سخنان و کارهای زشت باز نگردد.

امام(علیه السلام) هم به او فرمود: من هم نسبت به آنچه گفتی تو را حلال کردم.⁽¹⁾

1. کشف الغمّه، ج 2، ص 287 .

                                                        منبع: قصه های تربیتی چهارده معصوم علیهم السلام، تالیف محمدرضا اکبری

نام:                                               عباس

لقب های معروف:                          علمدار،سقّاء، باب الحوائج قمر بنی هاشم

کنیه:                                             ابوالفضل و ابوفاضل

پدر و مادر:                                      امیرمومنان علی(علیه السلام)، امّ البنین(علیها السلام)

وقت و محل تولد:                            بنابرمشهور، چهار شعبان سال 26 هجری قمری در مدینه

وقت و محل شهادت:                       روز عاشورای سال 61 هجری قمری در کربلا

مدت عمر:                                        34 سال و پنج ماه و شش روز

مرقد شریف:                                    در کربلا ی معلی، دارای گنبد و بارگاه و صحن                                                           و سرای ملکوتی  و عظیم.

دوران عمر:   در سه بخش:

                   1- دوران زندگی با پدر «حدود چهارده سال»

                   2- دوران زندگی با امام حسن(علیه السلام)«24 سال»

                   3- دوران زندگی با امام حسن(علیه السلام) «34 سال»

خلفای عصر:                               عثمان، معاویه و یزید

عنوان و سمت هنگام شهادت:       پرچمدار و سپهدار سپاه امام حسین، سید الشهدا(علیه السلام)

قاتل:                                         یزید بن رُقاء جُهَنّی و حکیم بن طُفَیل بن طایی (طبق                                                                      زیارت ناحیه، بحار، ج 45، ص 66)

مردی از انصار به خدمت امام حسین (علیه السلام) رسید  و از او در خواست کمک کرد.

امام (علیه السلام) فرمود: ای برادر انصاری آبروی خود را از درخواست حضوری حفظ کن و حاجتت را در نامه ای بنوس من هم انشاء الله به آن عمل خواهم کرد به گونه ای شاد گردی.

آن مرد هم در نامه نوشت:ای ابا عبدالله! فلان شخص پانصد دینار از من طلبکار است و بر گرفتن آن اصرار می ورزد، به او بگو به من مهلتی بدهد.

وقتی امام (علیه السلام) نامه را خواند به منزل رفت و کیسه ای آورد که هزار دینار در آن بود همه را به مرد فقیر داد و فرمود: با پانصد دینار آن وام خود را بپرداز و با پانصد دینار دیگر زندگی خود را اداره کن و جز از یکی از این سه کس در خواست نکن: مرد دین دار، یا صاحب مروت، و یا اصیل و خانواده دار، زیرا انسان دین دار به هنگام درخواست دیگران با کمک به آنها دینش را حفظ می کند و انسان با مروت به خاطر مروتی که دارد از کمک نکردن شرم دارد، و انسان اصیل می داند که تو با درخواستی که کردی از آبروی خود مایه گذاردی و با برآوردن حاجتت آبروی تو را حفظ می کند.⁽¹⁾

1. تحف العقول.

                                                                          منبع: قصه های تربیتی چهارده معصوم(علیه السلام)، تالیف محمدرضا اکبری.

آگاهی از لجبازی کودکان:

لجبازی در کودک کاملاً طبیعی است. همه کودکان تا حدی لجبازی می کنند، چون این طبیعت آنهاست که اطرافشان را آزمایش کنند و بفهمند تا کجا می توانند پیش روی کنند. با این حال، بچه ها حد و مرز خود را نمی شناسند و این وظیفه والدین است که محدودیت ها را برای آنها مشخص کنند. اینجاست که نقش مدیریتی پدر و مادر شروع می شود؛ و البته هر چه زودتر باشد، بهتر است.

راه حل چیست؟

نظم موثر، بهترین راه پیشگیری و همکاری با یک کودک لجباز است. برای به کار بردن این روش، باید از دو قانون استفاده کرد:

1_ در رفتار با کودک، باید ثابت قدم بود، یعنی شما و همسرتان باید از قبل، در مورد اینکه فرزندتان مجاز به انجام دادن چه کارهایی است و چه کارهایی را نباید انجام دهد، هماهنگ باشید. همچنین باید بدانید در صورتی که فرزندتان از حد خود تجاوز کرد، چگونه با او برخورد کنید؛ که در این مورد نیز نیاز به هماهنگی قبلی هست.

وقتی کودک کار خطایی انجام می دهد، نباید یکی از شما کودک را دعوا کند و دیگری از او حمایت کند. همچنین نباید در مورد یک عمل کودک، یک روز بی توجه باشید، ولی روز دیگر به خاطر همان کار او را دعوا کنید. نتیجه آنکه روش شما باید مداوم، مشابه و هماهنگ باشد.

2_ وقتی کودکی لجبازی می کند، آرام اما محکم و ثابت قدم باشید: اگر این دو قانون را درست اجرا کنید، کودک حد و حدود خود را درک می کند.

داشتن برنامه ریزی روزانه برای کودک باعث می شود تا شرایطی که باعث تنش شده است کم شود و کودک بفهمد که شما چه توقعاتی از او دارید. مثلاً بهتر است برنامه غذا، ساعت خواب و دیگر مسائلی که برای شما اهمیت دارد، از قبل مشخص کنید تا کودک بداند که شما چه توقعی از او دارید.

البته همان گونه که بچه ها موظف اند بدون سوال، برنامه مورد نظر شما را اجرا کنند، شما نیز باید وقتی برای کارهای مورد علاقه کودک در نظر بگبرید.

باید بدانید که کودکان نظرهای خاص خود را دارند و می توانند برای خود تصمیم بگیرند. این مسئله بخش مهمی از شکل گیری شخصیت کودک را شامل می شود. حتی گاهی اوقات،  زمانی را با در نظر گرفتن نظر او و مشورت با او، برای انجام دادن فعالیت دلخواهش تنظیم کنید.

پس این شمایید که مسائل قابل بحث و غیر قابل بحث را مشخص می کنید.

سخت گیری تا چه حد؟

والدین نباید در مورد تنبیه کودکانشان خیلی سهل انگار یا خیلی خشن عمل کنند؛ زیرا هر دو عملکرد، نتایج ناخوشایندی خواهد داشت. اگر کودکی بدون آنکه فرصت کافی برای تصمیم گیری داشته باشد، جواب منفی بشنود، هرگز قادر نخواهد بود برای خود تصمیم بگیرید یا نظر بدهد.

بهترین راه برای مهار کردن کودکی که بر سر مسئله ای پافشاری می کند، اجرای این سه راه حل است:

1_ آرام، اما محکم و قاطع به فرزندتان بگویید که به رفتارش خاتمه دهد و دوست ندارید که این کار را تکرار کند؛ چون به هیچ وجه آن را نمی پذیرید.

2_ اگر از کار خود دست بر نداشت، به او بگویید که اگر به کارش ادامه دهد، تنبیه خواهد شد. اخطار و آگاهی دادن از مراحل مهم به شمار می رود.

3_ در آخرین مرحله، اگر کودک به خواسته شما عمل نکرد، باید تنبیه شود؛ اما بهتر است در مورد چگونگی تنبیه هم اطلاعاتی کسب کنید که خود جای بحث دارد.

کنترل همیشگی والدین:

شخصیت کودک را ضعیف می کند. از سوی دیگر اگر کودک به حال خود رها شود یا والدینش به ندرت او را راهنمایی کنند و همیشه راه خودش را برود، نتیجه آن کودکی خواهد بود غیر قابل کنترل، که حرف والدینش هیچ تاثیری در او ندارد.

آداب و شیوه سخن گفتن، موردی است که بسیاری از افراد جامعه شاید نسبت به آن توجهی نداشته باشند؛ ولی می توان این مهم را از جمله اساس تمدن بشریت بر شمرد که ساختار ان را می توان از جمله ارکان بستر هدایت هر پیشوایی عنوان کرد که بسیاری از این بزرگواران در ابتدا در پی آموختن این مهم به بشریت بوده اند.

آیه 4 سوره ” الرحمن ” به بحث در این زمینه می پردازد که در ادامه به متن، ترجمه، و مفاهیمی پیرامون آن اشاره می شود:

” علمه البین “

” به او بیان آموخت.”

قدرت بیان و سخن گفتن، هدیه الهی به انسان است و قرآن برای شیوه بیان دستوراتی داده است، از جمله:

” قولا سدیدا “

” مستدل و محکم باشد.” (سوره “نساء” آیه 9)

” قولا معروفا “

” پسندیده و به اندازه باشد. ” (سوره “بقره” آیه 235)

” قولا لینا ”

” نرم و مهربانانه باشد.” (سوره “طه” آیه 44)

” قولا بلیغا “

” شیوا و رسا و واضح باشد.” (سوره “نساء” آیه 63)

” قولا کریما ”

” کریمانه و بزرگوارانه باشد.” (سوره “اسراء” آیه 23)

” قولا للناس حسنا ”

” زیبا، نیکو و مطلوب باشد."  (سوره “بقره” آیه 83)

“یقولوا التی هی احسن”

” بهترین ها گفته شود.” (سوره “اسراء” آیه 53 )

” جاء لهم بالتی هی احسن ”

” حتی مجادلات و گفت و گوهها انتقادی، به بهترین وجه باشد.” (سوره “نحل” آیه 125)

منبع:

کتاب دقایقی با قرآن، تالیف: حجت الاسلام والمسلملن محسن قرائتی،

ناشر: مرکز فرهنگی درس هایی ار قرآن

    ضرر خوردن گوشت حیوانی که به درستی ذبح نشده، چیست؟

اسلام درباره تغذیه نکات مهمی دارد؛ انسان از دوبخش جسم و روح تشکیل شده است و از آنجا که تغذیه علاوه بر جسم در روح هم تاثیر گذار است، در مورد آن توصیه های ویژه ای از سوی اسلام شده است.      براساس روایاتی از ائمه، خوردن یک سری از غذاها باعث حسن خلق و آرامش روح می شود و یا بر عکس، خوردن یکسری از غذاها باعث قصاوت قلب و تندخویی می شود و این نشان دهنده تاثیر تغذیه در روح است.

اسلام برای انسان ارزش های زیادی قائل است، به دلیل همین اهمیت است که برای خوردن و آشامیدن شرایطی قرار داده است، در آیه 51 سوره مومنین، انسان ها را به خوردن غذاهای پاکیزه دعوت می کند.

آیه 168 سوره بقره روی دو نکته تاکید زیادی دارد، یکی اینکه غذاهای انسان حلال باشد و دیگر اینکه طیب باشد؛ این آیه نشان از این دارد که هر چیز حلالی هم نباید بخوریم علاوه بر حلال بودن پاکیزه بودن آن نیز مهم است.

تمامی این ها برای سلامتی جسم و روح انسان مفید است؛ در این راستا ذبح کردن حیوان هم شرایطی دارد مثل اینکه حتماً ” بسن الله الرحمن الرحیم ” را ذکر کرد، چرا که برای هر کاری بردن نام خدا مهم است؛ حیوان باید رو به قبله باشد؛ از شی ء آهنی کاملاً تیزی استفاده شود تا حیوان آزار زیادی نبیند؛ رگ های گردن حیوان به طور کامل قطع شود، تمامی این ها از یک فلسفه خاصی برخوردارند و دلایل آن در علم پزشکی امروز هم ثابت شده است.

این که می گویند رگ های گردن حیوان باید به طور کامل قطع شود به دلیل این است که اگر خونی در بدن باقی بماند برای سلامتی انسان مضر است. در روایات اسلامی تاکید شده حیوانی که ذبح نشده و مرده است، نخورید چرا که چندین ضرر برای بدن انسان دارد، به طور مثال بدن انسان را دچار ضعف می کند؛ باعث عقیم شدن انسان می شود؛ احتمال مرگ ناگهانی را افزایش می دهد_ مثل سکته های قلبی و مغزی که امروزه در جامعه داریم_ و آثار زیان بار دیگری نیز دارد که در روایات اسلامی به آن اشاره شده است.

خوردن اینگونه حیوانات آثار بدی بر روح انسان می گذارد از جمله این آثار این است که دعای انسان مستجاب نمی شود.

در روایتی از پیامبر اکرم(ص) داریم که می فرمایندک برای اجابت دعا دو نکته مهم را باید رعایت کنید؛ یکی این که چیزهایی که می خوریم طاهر و پاک باشد و دوم اینکه حلال باشد. نباید شکم خود را از حرام پر کنیم، یعنی غذایی که می خوریم باید پاک و حلال باشد.

خوردن گوشت حرام باعث قصاوت قلب می شود؛ امام حسین(ع) در روز عاشورا وقتی شرایط دشمن را می بیند به آنها می گوید ” شکم های شما از حرام پر شده است که حتی کلام امام معصوم روی شما تاثیر گذار نیست “.

نکته اصلی و اساسی که در خوردن لقمه داریم این است که لقمه حرام دین و ایمان انسان را فاسد می کند و باعث می شود که انسان دین خود را از دست بدهد، همانگونه که در تاریخ درباره یکی از خلفای عباسی نقل شده است که به فردی پیشنهاد دو سمت قضاوت و معلمی فرزندانش را می دهد، ولی او به خاطر حفظ دینش نمی پذیرد؛ ولی بعد از اینکه پیشنهاد غذا خوردن با خلیفه را می پذیرد آن دو سمت قبلی را هم می پذیرد و نشان از این دارد که لقمه حرام می تواند تاثیر زیادی روی انسان بگذارد.

                                                                                                      (حجت الاسلام و المسلمین ابوطالبی)