یکی از بزرگترین رمز و راز های هستی و زیباترین پیوند ارتباط بین سرورخلایق، امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و سرور زنان، حضرت زهرا (علیها السلام) است. این چه سری است که بارها، گلواژه ی زیبا و دلنشین  « مهدی » جسم و جان کوثر هستی را طروات بخشید و گلستان حیاتش با گل نرگس معطر گشت.

یوسف زهرا( علیهما السلام) نیز جام عمرش لبریز از عشق به مادر است. این ارتباط و پیوند وسیع و وثیق سبب شده که خرمنی در این خصوص خلق شود.

          مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف و مژده زهرا علیها السلام

پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) که خودش از بشارت به مهدی(عجل الله تعالی فرجه و الشریف) توسط جبرئیل امین، غرق در سرور و شادی است، پاره تن خود را نیز غرق در شادی ساخته و می فرماید: «بشارت باد بر تو که مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) از نسل توست.»

آری هر گاه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) بخواهد، ناز دانه اش را تا آخرین درجه شاد سازد، سخن از مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به میان آورد: « و مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) از فرزندان توست که خداوند متعال توسط او زمین را از عدل پر خواهد کرد، هم چنان که پیش از آن از جور پر شده است.

جمعه نام یکی از روزهای هفته است که در دوران جاهلیت آن را عروبه می نامیدند و می گویند نخستین کسی که آن را جمعه نامید، کعب بن لوی بن غالب، یکی از اجداد پیغبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، بود.

در میان ایام هفته، شب و روز جمعه فضیلت و برتری ویژه ای دارد. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده که روز جمعه سرور روزهاست، و بر روزهای عید قربان و عید فطر نیز برتری دارد. در ساعاتی از روز جمعه، بنده هر چیزی از خداوند بخواهد، خداوند به وی عطا می کند. تمامی ملائکه مقرب، آسمان، زمین، کوه، دشت، دریا و باد در این روز بیمناک اند که قیامت برپا گردد.

رسول خدا فرمود: بهترین روزی که خورشید بر آن می تابد روز جمعه است.

امام صادق علیه السلام نیز فرمود: در شب جمعه از گناهان اجتناب بورزید که گناه و عواقب در آن دو برابر است، چنانچه ثواب کار نیک نیز در آن دو چندان است.

و نیز فرمود: ” صدقه دادن در روز جمعه دو چندان محسوب می گردد. “

در شب و روز جمعه ادعیه و … و اعمال خاصی همچون تلاوت دعای کمیل، غسل روز جمعه و نماز جمعه وارد شده و ثواب فراوانی برای آن وعده داده و نیز احیاء و شب زنده داری برای دعا و مناجات در شب جمعه توصیه شده است. دعا در شب و روز جمعه، عذاب را بر طرف می کند و مستجاب می شود.

امام محمد باقر علیه السلام فرمود: در هر شب جمعه، از اول شب تا آخر آن، فرشته ای از سوی خداوند از عرش الهی ندا می کند: ” آیا مومنی هست که پیش از طلوع صبح، برای آخرت و دنیای خود، توبه، روزی، شفای بیماری، و نجات از زندان مرا بخواند تا من دعای او را مستجاب، توبه اش را قبول، روزی اش را زیاد، بیماری و غمش را برطرف، و ستم ستمگر را از او رفع کنم؟”

شيطان، موسي را ملاقات كرد و به حضرت عرضه داشت: اي موسي! تويي آن انساني كه خداوند مهربان تو را به رسالت برگزيده و بي واسطه با تو سخن مي گويد، روي اين حساب از آبروي فوق العاده اي برخورداري، من يكي از مخلوقات خدايم و گناهي را مرتكب شدم و علاقه دارم از آن گناه به درگاه حضرت حق توبه كنم!!

به پيشگاه محبوب عالميان واسطه شو تا توبه ام را بپذيرد.

موساي بزرگوار قبول كرد، از خداوند مهربان درخواست كرد: الهي! توبه اش را بپذير.

خطاب رسيد: موسي! خواسته ات را قبول كردم، به شيطان امر كن به قبر آدم سجده كند، چرا كه توبه از گناه، جبران عمل فوت شده است.

موسي، ابليس را ديد و پيشنهاد مقصود خلقت را به او گفت: سخت عصباني و خشمگين شد و با تكبر گفت: اي موسي! من به زنده او سجده نكردم، توقع داري به مرده او سجده كنم!!

سپس گفت” اي موسي! به خاطر اين كه به درگاه حق جهت توبه من شفاعت كردي بر من حق دار شدي، به تو بگويم كه در سه وقت مواظب ضربه من باش كه هر كس در اين سه موضع، مواظب من باشد از هلاكت مصون مي ماند.

1- به هنگام خشم و غضب، مواظب فعاليت من باش كه روحم در قلب تو و چشمم در چشم تو است و همانند خون در تمام وجودت مي چرخم، تا به وسيله تيشه خشم، ريشه ات را بر كنم.

2- به وقت قرار گرفتن در ميدان جهاد، متوجه باش كه در آن وقت من مجاهد في سبيل الله را به ياد فرزندان و زن و اهلش انداخته، تا جايي كه رويش از جهاد في الله برگردانم!

3- بترس از اين كه با زن نامحرم خلوت كني كه من در آنجا واسطه نزديك كردن هردو به هم هستم!

در اين داستان عجيب، شيطان به سه برنامه خطرناك اشاره دارد: شهوت، غضب و حرص.

در هر صورت بايد گفت: بدون شك، فرار انسان از جهاد، ريشه اي جز حرص به دنيا ندارد و امتناع ابليس از سجده به آدم منشايي غير از حسد نمي تواند داشته باشد و اين حسد، درك بسيار بزرگي است كه شيطان با ورودش، قدرت تسخير قلب را پيدا مي كند.

دوباره آمدم. آمدم و در محضر مبارک تو زانو زدم. آمدم تا باز در زلال پاک تو جاری شوم. باز نزد تو آمده ام در سایه سار کرامتت، دست های غربت زده ام را به سوی آستان غریب نوازت رها کرده ام.

آمده ام تا کوله بار حرف های ناگفته ام را با تو قسمت کنم. ای بانوی سراسر نور! می دانم که تو داستان غریب غربت را خوب می دانی و نیز شعر بغض های در گلو مانده را که زمزمه همیشگی زائران کوی توست. می دانم، واژه هایمان را که گاهی در اشک های پای ضریحت تفسیر می شوند، خوب می بینی. اینک ای بانوی سرشار از لطف و عنایت! قصه های ما را که قصه های زائران دلداده سراسر نیاز است، بشنو و پنجره عنایت و توجه را، به روی زایران و دل شکستگان حرمت باز کن.

معصومه جان! ای گلبرگ باغ بهشت، ای آفتاب بلند آسمان عصمت  و ای نشانه عبادت و رحمت! مدتی است که حسرت، بر دیواره های دلم چنگ می زند و خاطراتم مدفون غربتی سخت شده اند. ای زلال چشمه زمزم، ای نشانه روشن حقیقت، ای گوهر تابناک دنیا و آخرت، ای حدیث جاودانگی ایمان و ای الگو زن متعهد و مسلمان! مدتی است که لحظه هایم، سخت بوی خاک، بوی دل گیر زمین، بوی درهای بسته، بوی حصارهای بی رحم و بوی جا ماندن از قبیله عشق. ای بانوی دو عالم، ای گنج سر شار معانی، ای گل برگزیده و خوشبوی خدا، ای خواهر امام رضا علیه السلام، اینک چه کسی این همه ظلمت را از نشانه های درد من که این روزها، عجیب بوی خزان می دهند، بر می دارد.

چشم هایم را اینک تنهای تنها به آستان تو دوخته ام، و در انتظار معجزه ای هستم که باز شکوفایم کند و این لحظه های فسرده را از من بگیرد.

مردی از امیر المومنان، علی (علیه السلام) پرسید: مرا از معنای « بسم الله الرحمن الرحیم» آگاه کن!

حضرت فرمود: به راستی وقتی که کلمه « الله» را بر زبان آوردی، بزرگترین (نام های خدا) را گفته ای و آن اسمی است که غیر خدا شایسته نیست به آن نامیده شود و هیچ آفریده ای به این نام خوانده نشده است.

شخص دیگری پرسید: تفسیر « الله » چیست؟

حضرت فرمود: « الله» همان کسی است که همه آفریدگان ، هنگام شداید و نیازمندی ها و نا امیدی ها و انقطاع از جمیع مخلوقات ، به سوی او رو می آورند.

سپس فرمود: در آغاز  هر  مطلب  کوچک و بزرگی بگویید: « بسم الله الرحمن الرحیم» که  در واقع چنین گفته اید: بر این کار از خداوند استعانت و یاری می طلبم. خدایی که پرستش غیر او جایز نیست، خدایی که دادرس است « رحمن» است، چون با توسعه ء روزی بر ما رحمت آوَرَد، « رحیم» است بر ما ( در دنیا و آخرت) .

« تفسیر فاتحة الکتاب، از امام حسن عسکری (علیه السلام) و پژوهشی پیرامون آن ، ص 23-21

راه رسیدن به حکمت عبادت آن است که عابد جز معبود چیزی را نبیند. و رکن اساسی این است که انسان چیزی جز حق را دوست نداشته باشد، در این صورت نگران نیست؛چون چیزی که از دست رفتنی است مورد علاقه او نبوده و چیزی هم که مورد علاقه ئ اوست از دست رفتنی نیست. از این رو نه غمی به سراغ عارف می آید و نه اندوهی او را فرا می گیرد.

انسان گاهی از گذشته غمگین و از آینده هراسناک است. اگر کسی از گذشته و آینده نجات پیدا کرد، دیگر سخن از ماضی و مستقبل نیست؛ از زمان بالاتر آمده و روی گذشته و آینده پا گذاشته است. چیزی را قبلاً از دست نداده تا اندوهگین باشدو چیزی را بعداً از دست نمی دهد تا هم اکنون ترسناک باشد.

عارف ، گشاده رو ، بشّاش و متبسم است ، کوچک و بزرگ از فرو تنی او بهره مند می شوند؛او هم از دیدار همگان شادمان است، چرا چنین نباشد که او همه ئ هستی را تجلّی حق می بیند.

« عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست ».

این نشانه پی بردن به حکمت عبادات است. 

        « عبدالله جوادی آملی، حکمت عبادات، ص 37 »

ايران اسلامي،داراي سابقه اي بس طولاني در دينداري و دوستداري اهل بيت ( عليهم السلام ) مي باشد. اما امروزه متأسفانه شاهد حركات انحرافي در شيوه ي عزاداري و ايام سوگواري براي ائمه و اهل بيت (عليهم السلام ) در كشورمان هستيم.

لذا بر آن شديم كه برخي از احكام عزاداري ،با عنوان استفتائات مقام معظم رهبري كه در سايت معظم له ارائه شده است را عنوان نماييم.

موسيقي در عزاداري

س: استفاده از آلات موسيقي (مانند ارگ) و يا استفاده از طبل و سنج در مراسم عزاداری ائمه معصومين (عليهم السلام) چه حكمي دارد؟

ج) استفاده از آلات موسيقي ، مناسب با عزاداري سالار شهيدان (عليهم السلام) نيست و شايسته است مراسم عزاداري به همان صورت متعارفي كه از قديم متداول بوده برگزار شود. البته استفاده از طبل و سنج به نحو متعارف اشكال ندارد.

استفاده از طبل و سنج و شيپور

س: استفاده از طبل و سنج و شيپور و همچنين زنجيرهايي كه داراي تيغ هستند در مجالس و دسته هاي عزاداري چه حكمي دارد؟

ج: اگر استفاده از زنجير هاي مزبور موجب وهن مذهب در برابر مردم شود و يا باعث ضرر بدني قابل توجهي گردد،  جايز  نيست ولي استفاده از شيپور و طبل و سنج به نحو متعارف اشكال ندارد.

استفاده از عَلَم

س: استفاده از عَلَم در مراسم عزاداري سيدالشهدا ( عليهم السلام ) یا قرار دادن آن در مجلس عزا يا حمل آن در دسته عزاداري چه حكمي دارد؟

ج: في نفسه اشكال ندارد ولي نبايد اين امور جزء دين شمرده شود.

دسته عزاداري

س: نظر شريف حضرت عالي نسبت به ادامه حركت دسته هاي عزاداري در شبهاي محرم تا نصف شب همراه با استفاده از طبل و ني چيست؟

ج: به راه انداختن دسته هاي عزاداري براي سيدالشهدا واصحاب او (عليهم السلام ) و شركت در امثال اين مراسم امر بسيار پسنديده و مطلوبي است و از بزرگترين اعمالي است كه انسان رابه خداوند نزديك مي كند، ولي بايد از هر عملي كه باعث اذيت ديگران مي شود و يا في نفسه از نظر شرعي حرام است، پرهيز كرد.

شركت زنان در دسته هاي سينه و زنجير زني

س: آياجايز است زنان باحفظ حجاب و پوشيدن لباس خاصي كه بدن آنان را بپوشاند، در دسته هاي سينه زني و زنجيرزني  شركت كنند؟

ج: شركت زنان در دسته هاي سينه زني و زنجيرزني جايز نيست.

روضه خواني

س:  آيا خواندن زن در مجالس عزاداري با علم او به  اينكه نامحرم صداي او را مي شوند جايز است؟

ج: اگر خوف  مفسده باشد بايد از آن اجتناب شود.

بالا وپايين پريدن در سينه زني

س: آيا هروله كردن در موقع سينه زني ( بالا و پايين پريدن )صحيح است؟

ج: اگر موجب وهن مذهب يا مؤمنين يا مراسم عزاداري معصومين (عليهم السلام ) باشد، جايز نيست و در حال بهتر است مؤمنين مراعات شؤون عزاداري معصومين ( عليهم السلام ) به ويژه سيد و سالار شهيدان اباعبدالله الحسين ( عليهم السلام ) را بنمايند .

قمه زني

س: آيا قمه زدن بطور مخفي حلال است يا اينكه فتواي شريف حضرت عالي عموميت دارد؟

ج: قمه زني علاوه بر اينكه از نظر عرفي از مظاهر حزن و اندوه محسوب نمي شود و سابقه اي در عصر ائمه (عليهم السلام ) و زمانهاي بعد از آن ندارد و تأیيدي هم به شكل خاص يا عام از معصوم  (عليهم السلام) در مورد آن نرسيده است، در زمان حاضر موجب وهن و بدنام شدن مذهب مي شود بنابراين در هيچ حالتي جايز نيست.

ماليدن سينه و صورت بر زمين

س: اگر انسان در زيارتگاه هاي ائمه (عليهم السلام) خود را به زمين بيندازد و همانند بعضي از مردم كه صورت وسينه خود را بر زمين مي مالند تا ازآن خون جاري شود و به همان حالت وارد حرم مي شوند، عمل كند چه حكمي دارد؟

ج: اين اعمال كه به عنوان اظهار حزن و عزاداري سنتي و محبت ائمه (عليهم السلام) محسوب نمي شوند از نظر شرعي اعتباري ندارند، بلكه اگر منجر به ضرر بدني قابل توجه و يا وهن مذهب شوند، جايز نيست.